سرمایه اجتماعی ایران در گرو شنیدن همه صداهاست
زبان اشاره، زبان دل‌هاست و به ما می‌آموزد که برای ارتباط تنها صدا کافی نیست، بلکه احترام، توجه و فهم متقابل ضروری است.
فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت در یادداشتی در روزنامه ایران نوشت:
این روزها در تقویم ما یادآور دو مناسبت مهم است: روز جهانی ناشنوایان و روز جهانی سالمندی. دو مناسبت که در ظاهر به دو گروه متفاوت تعلق دارند، اما در حقیقت در یک پیام مشترک جمع می‌شوند: ضرورت شنیدن صداهایی که کمتر شنیده می‌شوند. دولت چهاردهم خود را متعهد می‌داند صدای همه اقشار جامعه را بشنود؛ چه جوانان و دانشجویان، چه زنان و کودکان، چه ناشنوایان و سالمندان. زیرا باور داریم جامعه سالم و پیشرفته، جامعه‌ای است که هیچ گروهی در آن به حاشیه رانده نشود و هیچ صدایی خاموش نماند. ناشنوایان بخشی از هویت اجتماعی ایران هستند. آنان گرچه جهان را با شیوه دیگری تجربه می‌کنند، اما چیزی از توانایی، استعداد و نقش اجتماعی‌شان کاسته نشده است.
زبان اشاره، زبان دل‌هاست و به ما می‌آموزد که برای ارتباط تنها صدا کافی نیست، بلکه احترام، توجه و فهم متقابل ضروری است. آنچه امروز بیش از هر چیز اهمیت دارد، برابری فرصت‌هاست: اینکه شهروند ناشنوا بتواند به‌طور کامل از خدمات درمانی، اجتماعی و حقوقی بهره‌مند شود. سالمندان آیینه تجربه، حافظه تاریخی و سرمایه اجتماعی یک ملت‌اند. کرامت سالمندان فقط در مراقبت پزشکی یا حمایت معیشتی خلاصه نمی‌شود. مهم‌تر از آن، حضور فعال آنان در جامعه است. سالمندان باید فرصت داشته باشند در فضای عمومی حضور یابند، تجربه‌های خود را در اختیار نسل جوان بگذارند و در تصمیم‌گیری‌های اجتماعی نقش داشته باشند. احترام به سالمندان، احترام به ریشه‌ها و تاریخ مشترک ماست. ناشنوایان و سالمندان هر دو به‌نوعی با «خاموشی» مواجه‌اند؛ ناشنوایان به‌سبب محدودیت شنوایی و سالمندان به‌سبب کم‌رنگ شدن حضور اجتماعی. این خاموشی نباید به معنای فراموشی باشد. برعکس، ما باید بیش از همیشه به شنیدن صدای آنان حساس باشیم. شنیدن صدا همیشه به معنای شنیدن کلمات نیست. گاهی به معنای دیدن نیازها، توجه به حضور و درک احساسات است. وظیفه دولت و جامعه این است که این صداها را تقویت کند و آنها را در متن زندگی جمعی جای دهد. پیام مشترک روز جهانی ناشنوایان و سالمندان این است که وفاق اجتماعی تنها زمانی محقق می‌شود که همه گروه‌ها دیده شوند. هیچ جامعه‌ای بدون مشارکت سالمندان خردمند و بدون حضور پررنگ افراد دارای معلولیت، از جمله ناشنوایان، نمی‌تواند مسیر پیشرفت و توسعه را بپیماید. دولت بر این باور است که شنیدن صدای مردم، تنها یک شعار سیاسی نیست؛ بلکه راهبردی برای تقویت سرمایه اجتماعی، کاهش شکاف‌ها و افزایش اعتماد عمومی است. در این مسیر، ناشنوایان و سالمندان به ما می‌آموزند که «صدای آرام» نیز ارزشمند است و باید شنیده شود.
این گرامیداشت‌ها فرصتی است برای بازاندیشی در این حقیقت که جامعه انسانی و پیشرفته، جامعه‌ای است که در آن هیچ فردی به حاشیه رانده نمی‌شود. هر صدایی، هرچند آهسته و آرام، بخشی از حقیقت جامعه است. دولت چهاردهم تأکید دارد که در ایران فردا، باید همه صداها شنیده شود: صدای جوانان پرشور، صدای زنان توانمند، صدای سالمندان خردمند و صدای ناشنوایانی که زبانشان زبان دل است.
