در روزهای منتهی به بازگشت قطع‌نامه‌های شورای امنیت و پس از اعمال آنها، موجی از اظهارنظرهای سیاسی شکل گرفته است. چهره‌های مختلف سیاسی، با گرفتن جان تازه و نطق‌های تندشان، در تلاش هستند مسئولیت شرایط فعلی کشور را گردن دیگران بیندازند و سهم خود را در تصمیمات گذشته انکار کنند.
از بامداد ۲۳ خرداد تا صبح چهارم تیرماه که با اعلام دونالد ترامپ، ایران و اسرائیل آتش‌بس را قبول کردند، ایران ۱۲ روز همراه با جنگ را سپری کرد؛ روزهایی که به صورت طبیعی سیاست کشور هم در آن درگیر شد و جنگ در صدر اولویت گروه‌ها و احزاب سیاسی قرار گرفت.
در عصر تصویر و روایت مرز میان قدرت سیاسی و تخیل کارتونی بیش از همیشه کمرنگ شده است این‌بار با نگاهی فانتزی اما نیش‌دار، رهبران سیاسی جهان را در قالب شاهزاده‌ها و قهرمانان دیزنی تصور کرده‌ایم؛ روایتی غیررسمی از قدرت، شخصیت و قصه‌هایی که بر جهان امروز سایه انداخته‌اند.
در تحلیل جدیدی که از سوی برخی از ناظران سیاسی ارائه شده سات، اصطلاح «پس‌افتادگی سیاسی» به‌عنوان مفهومی جایگزین برای ناترازی در ساختارهای سیاسی مورد توجه قرار گرفته است. این تحلیل بر آن است که پس‌افتادگی سیاسی، بیانگر فاصله و شکاف میان مطالبات جامعه و قدرت پاسخگویی نظام سیاسی در ابعاد مختلف است.
جریان تندرویی در لایه‌های مختلف سیاسی و اجتماعی همچنان باقی است که هنوز هم تمایل ندارد از مواضع سرسختانه خود نسبت به موضوعاتی که کشور را سال‌ها در گردبادِ مشکلات محبوس کرده است کوتاه بیاید.
در بحبوحه تحولات پیچیده منطقه‌ای و جهانی، ارسال نامه مستقیم از سوی دولت آمریکا به جمهوری اسلامی ایران و پاسخ متقابل تهران، بار دیگر فضای دیپلماسی میان دو کشور را تحت‌تأثیر قرار داده است. این مراودات غیرمستقیم که با میانجیگری کشورهایی چون عمان و امارات در جریان است، اکنون توجهات زیادی را به خود جلب کرده و گمانه‌زنی‌هایی درباره تداوم یا شکست این مسیر به همراه داشته است.
