دو مجموعه داستان تازه منتشر شد

در معرفی این کتاب‌ها عنوان شده است: «ساده بی‌نهایت» شامل ۱۱ داستان به‌هم‌پیوسته است. داستان‌هایی که نقطه اتصالشان، همان سادگی ذاتیِ آدم‌ها و موقعیت‌هایشان است. پیشروی روایت نیز با جریان متعالی و آرامِ زندگی گره خورده و هر قصه، در امتداد دیگری، به آینه‌ای از تجربه‌های انسانی بدل می‌شود. به بیانی اگزیستانسیالیستی، این داستان‌ها بی‌نهایت‌اند. بی‌نهایتی از آدم‌ها و قصه‌هایشان که می‌تواند بازتاب زندگی هر خواننده‌ای باشد.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «به تندی پیراهن و کفش و جورابم را درمی‌آورم. برای اولین‌بار در این عصر به آسمان نگاه می‌کنم و نگاه می‌کنم. دلم آرام می‌گیرد. با هیجان به دریا می‌زنم. موج هنوز در اوجش است. خودم را وسط آن پرتاب می‌کنم. آیا می‌رسم؟...»

«بومرنگ و دل شیدا» نیز مجموعه‌ای از داستان کوتاه، نمایشنامه و شعر است: «حرمت»، «هجوم باد»، «دیدار گویا», «با بهانه یا بی‌بهانه»، «پشت پرده دل»، «شمیرانِ یادها»، «داغ دل»، «روی زمین گرد»، «دو فنجان قهوه»، «التهاب شقایق»، «نقطه عطف»، و «بیداری مدام»، عناوین این آثار را تشکیل می‌دهند.

فضای کلی مجموعه، بیش از هر چیز بر رسیدن به عشق و احترام متمرکز است؛ گاهی با زبانی نرم و ملایم، و گاهی با لحنی گزنده‌تر و تلخ‌تر. اما درنهایت، روایت‌ها بر یک مفهوم ساده و انسانی تکیه دارند: بومرنگ را که پرت کنیم، به سوی خودمان بازمی‌گردد؛ اما کاری که یک دلِ شیدا می‌کند، می‌تواند هزاران برابر اثرگذارتر باشد و سرنوشت را از نو بسازد.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «همه‌جا شلوغ است. صدا به صدا نمی‌رسد. آسمان همان آسمان است اما گویی زنجموره می‌زند. هستی یا نه، هستی؟... دارند روی من می‌روند. خیس و داغ می‌شوم و قلبم به لرزه درمی‌آید. من چهارراه هستم که سرم قرار عاشقانه می‌گذاشتند، پیام عاشقانه می‌دادند، و رویم زندگی را معنا می‌کنند همه‌طور...»

نوذر اسمعیلی داستان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و نقاش است که تاکنون ۱۵ اثر از او منتشر شده است. اسمعیلی متولد ۱۳۵۰ در تهران و دانش‌آموخته میکروبیولوژی از دانشگاه تهران است. «مثل آواز دیدگان»، «پرستو بدون پاسپارتو»، «عاشقانه‌های خونه مادربزرگه»، «عشق در زمانه کرونا و در همیشه»، «نقش پسر شطرنجی»، «وقایع‌نگاری نگاه»، «درختان در مهتاب می‌رویند» و «شوق لبخند، برق آینه و یک استکان چای زعفرانی» برخی از آثار منتشرشده این نویسنده است.