ناترازی آب

چه چیز سبب شده که نه بانک، نه تاجر، نه توریست، نه هواپیما، نه قطار، نه مال‌التجاره و نه راه بین‌المللی از این سامان عبور نمی کند؟ آیا ما آخرین بیابان جهان هستیم؟!یک دروازه بسته که قفل و زنجیر شده و کسی کلیدی برای باز کردن آن ندارد؟

تقاضایی که از نظام نخبگانی و دانشگاهی و علمی کشور می‌توان داشت این است که در کنار نقدهای گاه تند و خشنی که مطرح می‌کنند، راهکارهای علمی، عملی و قابل انجام و نتیجه‌بخش و در یک کلام، گزینه‌های جایگزین نیز ارائه دهند.

امروز روز مباداست. همان روزی که از سال‌ها قبل باید برای آن فکر می‌شد، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری می‌شد، فرهنگ‌سازی می‌شد، برخورد قانونی می‌شد و تغییر جهت داده می‌شد، تا از راه نرسد و مردم را گرفتار شرایط اضطرار نکند که قطعی آب انتظارشان را بکشد.

چیزی حدود ۸۶.۵ درصد از منابع آب کشور صرف کشاورزی می‌شود؛ کشاورزی غیراقتصادی که سهم چندانی در تولید ناخالص ملی کشور ندارد و بسیار پرهزینه و کم‌درآمد اداره می‌شود.

مردم ایران به هیچ عنوان بدمصرف نیستند و این که از آن‌ها خواسته می‌شود صرفه‌جویی کنند به معنی مقصر جلوه دادن مردم نیست.

رئیس اداره پایش مرکز ملی خشکسالی سازمان هواشناسی ناترازی آب در پایتخت را نتیجه‌ سیاست غلط تمرکزگرایی و حاشیه‌نشینی در دهه‌های قبل دانست و تصریح کرد: تهران و دیگر شهرهای بزرگ به شکلی غیراستاندارد رشد یافته‌اند.

اجرای سیاست کاهش فشار آب در راستای مدیریت مصرف توسط وزارت نیرو، تقاضا در بازار آفتابه و دبه را بالا برده است. قیمت‌ها هر روز تغییر می‌کند و به گفته فعالان بازار، به دلیل قطعی برق و خروج اتباع افغانستان از ایران، تولید دبه و آفتابه دچال اختلال شده است.

روز صفر آب نزدیک است، اگر در همین چندهفته دست‌به‌کار نشویم؛ کم آبی عملا می‌تواند امنیت غذایی را به خطر انداخته و همچنین بخش صنایع، کشاورزی و حتی انرژی کشور را تحت تاثیر قرار دهد.

قانون وضع می‌شود که رفاه، امنیت، عدالت، آرامش و سعادت برای همگان بیاورد و جامعه را به رشد و توسعه پایدار و آینده‌ای روشن برساند. اما در ایران واقعیت چیز دیگری است؛ قوانین نه‌تنها نتوانسته‌اند رفاه، امنیت، عدالت و توسعه پایدار بسازند، آینده را هم مکدر کرده‌اند.

براساس آمار وزارت نیرو ظرفیت نامی نیروگاه‌های کشور ۹۴ هزار و ۶۳۳ مگاوات است که به‌هیچ‌عنوان پاسخگوی نیاز مصرف برق در کشور نیست.