خبر اعمال مجدد تحریمهای بینالمللی علیه ایران، مانند طوفانی ناگهانی، فضای سیاسی و اقتصادی را در بر گرفت. این تصمیم، که با اجماع سه کشور اروپایی – بریتانیا، فرانسه و آلمان – و فعالسازی مکانیسم اسنپبک محقق شد، بار دیگر ایران را در محاصره محدودیتهای شدید قرار داد.
بستههای پیشنهادی آمریکا فاقد آن ویژگی کلیدیاند. آنچه روی میز گذاشته میشود، به هیچ وجه به یک مذاکره برد–برد شباهت ندارد بلکه، به دیکتهای یکطرفه و از بالا به پایین میماند.
سخنگوی کرملین گفت که واشنگتن اراده سیاسی خود را برای حل و فصل مسالمتآمیز اوضاع اوکراین حفظ کرده و روسیه برای مذاکرات صلح در مورد اوکراین آماده است.
شتاب دیپلماسی در نیویورک همزمان با سرعت بازگشت تحریمهای شورای امنیت افزایش پیدا کرده است.
ویدئوی جدید ترامپ که به ایران، طالبان و پوتین حمله و تهدید می کند، حامل پیام هایی است. میتوان گفت که علت حمله تند وی به ایران که آن را آشوبگر منطقه میخواند، غلبه گروه تندرو بر گروه مخالف جنگ در کابینه آمریکاست، همچون ویتکاف و جی دی ونس.
این روزها در حالی که با تهدید بازگشت قطعنامههای شورای امنیت مواجه هستیم و همزمان بسیاری از کارشناسان سیاست خارجی مذاکره و دیپلماسی را تنها راهحل میدانند، سؤال بجا و درستی نیز ذهن بسیاری در سطوح تصمیمگیری و کارشناسی و نیز عامه مردم را درگیر کرده است. سؤال این است که چرا برخی همچنان توصیه به مذاکره با آمریکا میکنند؟
خبرگزاری تسنیم گزارش داد: مذاکرات ایران با سه کشور اروپایی شامل آلمان، فرانسه و انگلیس در سطح وزرای خارجه و با حضور کالاس، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، اوایل هفته جاری در نیویورک برگزار خواهد شد.
مسئولان باید میان مذاکرۀ تحمیلی و تسلیم، یک راه سوم برای توافق بیابند. وزارت خارجه برای چه ساخته شده و حقوق و هزینه میگیرد؟ شورای امنیت ملی نیز!
در روابط دیپلماتیک ایران و ایالات متحده، یکی از الگوهای تکراری که در سالهای اخیر به وضوح مشاهده میشود، ظهور مداوم میانجیهای جدید برای تسهیل مذاکرات است. هر روز به نظر میرسد که یک کشور یا نهاد تازهای به عنوان میانجی پیشنهاد میشود،
بعد از طرح ابهامهای فراوان درباره زمانبندی بازدید بازرسان آژانس بینالمللی انرٰژی اتمی، روزنامه وال استریت ژورنال به نقل از چند دیپلمات غربی خبر داد، توافق اخیر ایران و آژانس زمان مشخصی برای آغاز بازرسیها در نطنز، فردو و اصفهان تعیین نکرده است.
