اکران دیرهنگام؛ مرگ تدریجی فیلم‌های اجتماعی
فیلم «آنجا همان ساعت» پس از هفت سال تاخیر اکران شد؛ اما کیفیت تصویری پایین و کهنه شدن دغدغه‌های اجتماعی آن، مخاطبان را دلزده کرد. تأخیر در اکران، به‌ویژه برای آثار اجتماعی، باعث از بین رفتن تازگی موضوع، کاهش تأثیرگذاری و ارتباط مخاطب می‌شود.
فیلم «آنجا، همان ساعت» در سال 1397 ساخته شد اما وقتی در بازه زمانی 1404 روی پرده سینما رفت با سیلی از نظرات معترضانه روبه‌رو شد.
مثلا کیفیت فیلم‌ها به لطف پیشرفته‌تر شدن دوربین‌ها در همین چند سال پیشرفت فوق‌العاده‌ای داشته و کیفیت پائین مخاطب را دلزده کرده.
این فیلم را آموزنده و مفهومی دانستند و معتقد بودند حقیقت جامعه به تصویر کشیده شده ولی باور داشتند این فیلم به درد جامعه هفت سال پیش می‌خورد و حسرت خوردند که چرا در زمان خود اکران نشد و اعتقاد داشتن برای اکران در سال نود مناسب‌تر بود و الان کمی کهنه به نظر می‌رسد.
حالا که این فیلم بر سر ناچاری و کرونا محکوم شد به دیرتر اکران شدن حالا چرا هفت سال انتخاب عوامل آن بود.
اما فیلم‌های اجتماعی را در نظر بگیرید که زیر تیغ سانسور توقیف می‌شوند و فرصت اکران از آن‌ها گرفته می‌شود، آسیب‌های وارده به این سبک فیلم‌ها حتی پس از رفع توقیف قابل جبران نیست.
تصور کنید یک نوشیدنی داغ آماده سرو شدن دارید اما ساعاتی بعد آن را به مشتری تحویل می‌دهید حالا دو مسئله مطرح می‌شود در قدم اول دیگر آن نوشیدنی گرم نیست و از مزه افتاده و در بخش دوم مشتری دیگر هوس آن نوشیدنی را در سر ندارد.
فیلم اجتماعی هم همین‌گونه است این نوع فیلم‌ها یک دغدغه اجتماعی را هدف می‌گیرند ولی وقتی پس از سال‌ها از آن مشکل حرف زده شود شاید در آن زمان دیگر دغدغه به حساب نیاید و مشکلات دیگری پررنگ‌تر به نظر برسد شاید اصلا آن مشکل حل شده باشد شاید هم هنوز این دغدغه در بطن جامعه وجود دارد اما آن قدر به آن پرداخته شده که آن اثر تکراری به نظر می‌رسد.
کسی که یک فیلمنامه اجتماعی نوشته دغدغه روز را در نظر گرفته است. او خبر از آینده و مشکلات آن زمان ندارد و صرفا درگیری‌های حال حاضر جامعه را هدف می‌گیرد. با اکران این نوع فیلم‌ها در زمان نامناسب نه تنها به زحمت نویسنده و عوامل سازنده لطمه وارد می‌شود بلکه مخاطب هم دیگر نمی‌تواند با آن اثر ارتباط برقرار بکند.
