لیگ‌های غیر برتر، بی‌ناظر و بی‌قانون؛ کسی می‌بیند؟
مسابقه‌ای که با یک گل به سود آبادانی‌ها تمام شد، با انتشار ویدئوهای خونین، استفاده از گاز اشک‌آور و ادعاهای دو تیم درباره خشونت در سکوها، به یکی از پرحاشیه‌ترین بازی‌های فصل تبدیل شد و کمیته انضباطی را به صدور محرومیت فوری میزبان وادار کرد.
یک بار دیگر رویارویی شهرداری نوشهر و صنعت‌نفت آبادان با همان پیش‌زمینه جنجالی همیشگی، به صحنه‌ای پرحاشیه برای فوتبال ایران تبدیل شد. مسابقه‌ای که در چارچوب هفته سیزدهم لیگ دسته اول برگزار شد، نه‌تنها با پیروزی یک بر صفر تیم آبادانی پایان یافت، بلکه تمام خاطرات تلخ دیدار قبلی دو تیم در جام حذفی را زنده کرد؛ دیداری که پر بود از درگیری، اعتراض و بیانیه‌نویسی. اگر نوشهری‌ها خود را در آبادان مظلوم و مورد بی‌احترامی می‌دانستند، این بار اعضای صنعت‌نفت مدعی‌اند همان چرخه جنجال، این بار در نوشهر تکرار شده است.
روند رو به رشد صنعت‌نفت در دوره جدید
صنعت‌نفت پس از جدایی مسعود شجاعی و آغاز همکاری با سیروس پورموسوی، دوباره به تیمی جنگنده و نتیجه‌گیر تبدیل شده است. آبادانی‌ها در شش مسابقه اخیر خود پنج پیروزی به‌دست آورده‌اند و تنها یک شکست غیرمنتظره مقابل مس سونگون در کارنامه‌شان دیده می‌شود. پیروزی پرزحمت مقابل شهرداری نوشهر چهارمین برد متوالی آنها بود و رکوردی است که هواداران آبادانی را دوباره امیدوار به بازگشت به جمع مدعیان صعود کرده است.
ویدئوهایی که بحث را شعله‌ور کرد
دقایقی پس از پایان مسابقه، شبکه‌های اجتماعی پر شد از ویدئوهایی که باشگاه صنعت‌نفت منتشر کرد؛ تصاویری از بهنام سراج با ابروی شکافته و خونریزی شدید، صحنه‌هایی از استفاده گاز اشک‌آور در نزدیکی تونل خروجی و بازیکنی که دچار تنگی نفس شده بود. در این ویدئوها باشگاه صنعت‌نفت ادعا می‌کرد که نیروهای انتظامی کنترل خود را از دست داده و بازیکنان و اعضای تیم آبادانی زیر فشار و تهدید قرار گرفته‌اند. انتشار این تصاویر، نگرانی‌ها نسبت به شرایط امنیتی ورزشگاه‌های کوچک‌تر کشور را بیش از پیش پررنگ کرد.
واکنش سریع کمیته انضباطی؛ محرومیت موقت از میزبانی
کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال در همان ساعات اولیه پس از بازی وارد عمل شد و با صدور دستور موقت، شهرداری نوشهر را تا اطلاع ثانوی از میزبانی محروم کرد. نکته قابل توجه اینجاست که شهرداری نوشهر از ابتدا هم به دلیل نبود مجوز، ناچار بود مسابقات خانگی خود را در چالوس برگزار کند؛ موضوعی که حالا با اتفاقات تازه، پیچیده‌تر شده است.
حاشیه‌هایی که از مسابقه قبلی جدا نیست
برای فهم کامل این اتفاقات باید به آخرین تقابل دو تیم برگردیم؛ همان دیداری که در هفتم اردیبهشت‌ماه در مرحله یک‌چهارم نهایی جام حذفی برگزار شد. بازی‌ای که از دقیقه ۶۰ با یک پنالتی بحث‌برانگیز به سود آبادانی‌ها آتش گرفت، رضا ربیعی اخراج شد و نوشهری‌ها مدعی بودند از سوی برخی هواداران کتک خورده‌اند و حتی نیروهای انتظامی در آبادان از گاز اشک‌آور استفاده کرده‌اند.
اکنون همان ادعاها، فقط با تغییر جای میزبان و میهمان، تکرار شده است؛ با این تفاوت که این‌بار آبادانی‌ها در نقش معترض ظاهر شده‌اند.
دیداری که از این پس زیر ذره‌بین خواهد بود
با تکرار درگیری‌ها، دو باشگاه عملاً نسبت به نام حریف حساس شده‌اند و حدفاصل مسابقات‌شان هر بار کوتاه‌تر و پرتنش‌تر می‌شود. آنچه این چرخه را خطرناک‌تر می‌کند، نقش تصمیمات داوری در ریشه بسیاری از این جنجال‌هاست؛ تصمیم‌هایی که در هر دو ورزشگاه، آتش اختلاف را شعله‌ور کرده است.
با توجه به دو تجربه اخیر، بدیهی است که فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ باید حساسیت بیشتری نسبت به برگزاری این مسابقه داشته باشند. ادامه این روند نه‌تنها امنیت مسابقات این دو تیم را تهدید می‌کند، بلکه می‌تواند نشانه‌ای باشد از بحرانی بزرگ‌تر در لیگ‌های پایین‌تر؛ جایی که نظارت‌ها کمتر است و هر هفته احتمال تکرار این حوادث وجود دارد.
کسی حواسش هست در لیگ‌های پایین چه می‌گذرد؟
واقعیت تلخ فوتبال ایران این است که هرچه از لیگ برتر فاصله می‌گیریم، نظارت هم کم‌رنگ‌تر می‌شود؛ تا جایی که گاهی احساس می‌کنی این مسابقات در یک «منطقه خارج از دیدرس» برگزار می‌شوند. فجایعی مثل آنچه در نوشهر رخ داد نشان می‌دهد لیگ‌های دسته پایین نه فقط از زیرساخت محروم‌اند، بلکه عملاً بی صاحب مانده‌اند؛ بدون دوربین کافی، بدون ناظر قدرتمند، بدون سازوکار پیشگیری. نتیجه‌اش همین می‌شود: هر اتفاقی رخ بدهد، حق و باطلش را باشگاه‌ها با انتشار ویدئو تعیین می‌کنند. تا وقتی فدراسیون و سازمان لیگ مسئولیت این بخش‌های پایین هرم را جدی نگیرند، همین چرخه خشونت، بی‌قانونی و سوء‌ظن ادامه پیدا می‌کند؛ و هر بار هم قربانی دیگری پیدا می‌شود. این پرسش هنوز پابرجاست: واقعاً کسی مراقب فوتبال رها شده دسته‌های پایین هست؟
