امیرخان، تعطیلات یک هفته‌ای شاید نیاید، اما افسردگی هفت‌ماهه بعید نیست!
در روزگاری که تیم ملی فوتبال ایران برای بردن ازبکستان هم باید دعا و نذر و نذری پشتش باشد، سرمربی محترم تیم ملی با یک جمله تازه رکورد وعده‌های عجیب‌وغریب را شکست: «تیم ملی کاری می‌کند که ایران یک هفته تعطیل شود!»
البته مردم هنوز در شوک‌اند که دقیقاً قرار است به‌خاطر شادی تعطیل شویم یا برای بازی‌های تیم ملی نیاز به مشاوره روان‌شناسی پیدا کنیم؟
این روزها هرچه حجم انتقادات از امیر قلعه‌نویی بیشتر می‌شود، حجم وعده‌هایش هم بزرگ‌تر می‌شود. قبلاً «سنگ بزرگ» بود، حالا رسماً «کوه دماوند» شده! با این تفاوت که دماوند ثابت است، ولی وعده‌های امیرخان هر روز بلندتر می‌شود و از قله‌ها عبور می‌کند.
وقتی تیمی در «پیش‌فصل» نمی‌دود، در «جام جهانی» می‌خواهد پرواز کند؟
تیم ملی هنوز در بازی‌های دوستانه‌اش مقابل تیم‌های متوسط آسیا هم نمی‌تواند یک نمایش امیدوارکننده بدهد. کارشناسان، پیشکسوتان و حتی سردترین طرفداران فوتبال هم می‌گویند این فوتبال چیزی جز احتیاط، بی‌نظمی و اشتباهات تکراری ندارد.
اما امیرخان انگار تلویزیون دیگری نگاه می‌کند؛ تلویزیونی که فقط آمارهای سلیقه‌ای و «بازیِ خوبِ خیالی» را نمایش می‌دهد.
نظم؟ تاکتیک؟ اقتدار؟ فعلاً در دست تعمیر!
در همین اردو آخر، چند بازیکن جلوی چشم میلیون‌ها نفر عملاً قدرت سرمربی را زیر سؤال بردند. این وسط امیرخان هم به جای جواب‌دادن، وعده جدید داد؛ وعده‌ای شبیه همان پیام‌های انگیزشی که آخر شب برای ما می‌فرستند:
«تو می‌تونی، فقط بخواه!»
اما تیم ملی فقط می‌خواهد… فوتبالِ خوب هنوز در مرحله درخواست است!
تعطیلی یک هفته‌ای؟ لطفاً اول دل مردم را از تعطیلی دائمیِ امید نجات دهید!
بگذارید رک بگوییم: مردم دنبال تعطیلی نیستند؛ دنبال یک چیز ساده‌اند:
فوتبال درست! امید واقعی! و تیم ملی‌ای که باعث لبخند شود، نه آه. چیزی که فعلاً از تیم ملی می‌بینیم این است:
فوتبال کند، تفکرات قدیمی، تغییر نکردن ترکیب‌ها، نداشتن برنامه‌ی حمله و دفاع… و در نهایت یک جمله طلایی برای فرار از فشارها:
«در جام جهانی همه چیز درست می‌شود!»
انگار جام جهانی یک کارگاه تعمیرات تخصصی است که ایرادها را در ۹۰ دقیقه وصله‌پینه می‌کند.
جام جهانی ۴۸ تیمی؛ شانس بیشتر، اما نه برای تیمی بدون برنامه
این دوره به‌دلیل ۴۸ تیمی شدن، صعود کمی آسان‌تر است؛ با ۴ امتیاز می‌توان امیدوار بود. اما سؤال این است:
تیمی که مقابل ازبکستان «یک» موقعیت درست نمی‌سازد، چگونه می‌خواهد مقابل قدرت‌های جهانی «کار بزرگ» انجام دهد؟ ایران اگر هم ۴ امتیاز بگیرد، چیز جدیدی نیست؛ در جام جهانی روسیه هم این کار را کرد؛ بدون وعده‌های آتشین و تعطیلی‌های فانتزی.
مردم از وعده خسته‌اند؛ از فوتبال بهتر نه
مردم ایران بهترین هواداران دنیا هستند؛ با قلب، انرژی، صدا و امیدشان تیم ملی را همراهی می‌کنند. اما مردم دیگر از حرف‌های بزرگ، قول‌های توخالی و «سنگ‌هایی که نشانه نمی‌روند» خسته‌اند. امیرخان! اگر واقعاً می‌خواهی ایران یک هفته تعطیل شود، اول کاری کن مردم دوباره فوتبال دیدن را جشن بگیرند. چون اگر قرار باشد با همین روند به جام جهانی برویم، تعطیلات یک هفته‌ای شاید نیاید، اما افسردگی هفت‌ماهه بعید نیست!
