بحران پنهان آکادمی‌ها؛ استقلال نمونه‌ای از فرسایش ساختاری
آکادمی استقلال زیر سایه مدیریت بحث‌برانگیز؛ بودجه سنگین، خروجی ناچیز و ساختاری که نیازمند بازآرایی است.
آکادمی استقلال در فصل جاری با وجود بهره‌مندی از بودجه‌ای کم‌سابقه، یکی از ضعیف‌ترین سال‌های خود را پشت سر می‌گذارد؛ وضعیتی که بار دیگر موضوع مدیریت فوتبال پایه را در فوتبال ایران به صدر بحث‌های تخصصی بازگردانده است. بررسی روند فعلی نشان می‌دهد که بخش مهمی از این بحران، به نحوه اداره آکادمی و نقش مدیریتی علیرضا اسدی بازمی‌گردد؛ فردی که حضورش در باشگاه‌های مختلف همواره با چالش، ناپایداری و اختلاف همراه بوده است.
با آنکه استقلال در این فصل بیش از ۴۰ میلیارد تومان برای ساختار پایه هزینه کرده، نتایج به‌دست‌آمده فاصله قابل توجهی با انتظارات دارد. شکست در سه مسابقه دربی پایه، تنزل رتبه تیم‌ها در رده‌های مختلف و نگرانی جدی درباره وضعیت تیم نوجوانان، نشانه‌هایی از فرسایش ساختاری در آکادمی این باشگاه است؛ فرسایشی که خروجی مشخصی برای تیم بزرگسالان هم نداشته است.
در صدر این مجموعه، نام علیرضا اسدی قرار دارد؛ مدیری که سابقه او در فدراسیون فوتبال و باشگاه‌های تراکتور، نساجی و هوادار با دوره‌های کوتاه و پایان‌هایی پرحاشیه همراه بوده است. با وجود این پیشینه، سپردن مدیریت آکادمی استقلال به فردی بدون سابقه تخصصی در فوتبال پایه، از ابتدا با پرسش‌های جدی مواجه بود. هم‌زمانی چند مسئولیت مختلف، تعارض منافع و برخی انتصابات بحث‌برانگیز در ساختار آکادمی، بر این نگرانی‌ها افزوده است.
در کنار این مسائل، انتقادها به نبود برنامه‌ریزی منسجم، ضعف در فرایند استعدادیابی، و فاصله چشمگیر میان آکادمی و تیم بزرگسالان، موجب شده هواداران و کارشناسان عملکرد آکادمی استقلال را زیر ذره‌بین ببرند. این در حالی است که آکادمی‌ها معمولاً موتور تولید بازیکن و تضمین‌کننده آینده فنی باشگاه‌ها محسوب می‌شوند.
اکنون با نزدیک شدن پایان دوره مدیریتی اسدی، استقلال در نقطه تصمیم‌گیری مهمی قرار دارد. با توجه به هزینه‌های سنگین و خروجی محدود، این سوال به‌طور جدی مطرح شده است که آیا ادامه روند فعلی می‌تواند آینده فوتبالی باشگاه را تضمین کند یا نیاز به یک بازنگری اساسی در مدیریت و ساختار آکادمی وجود دارد؟
به‌نظر می‌رسد استقلال برای بازگرداندن آکادمی به جایگاه واقعی خود، به برنامه‌ریزی دقیق‌تر، استفاده از نیروهای متخصص و ایجاد ساختارهای شفاف و پاسخ‌گو نیازمند است؛ مسیری که در صورت اتخاذ تصمیمات درست، می‌تواند دوباره آکادمی را به ریل تولید استعداد بازگرداند.
