صبر غیرمنتظره روی نیمکت‌ها؛ فصل بیست‌وپنجم در آرام‌ترین شکل ممکن
در پایان هفته دهم لیگ برتر فوتبال ایران، برخلاف سنت همیشگی نیمکت‌های لرزان، فقط یک سرمربی برکنار شده است؛ آماری بی‌سابقه که از آرامشی عجیب در فصل بیست‌وپنجم خبر می‌دهد. آرامشی که نمی‌دانیم باید آن را نشانه بلوغ مدیران بدانیم یا حاصل ترس و بی‌پولی باشگاه‌ها.
لیگ برتر فوتبال ایران در فصل بیست‌وپنجم، یک‌سوم مسیر خود را پشت سر گذاشته و تا پایان هفته دهم، با وجود دو دیدار معوقه بین استقلال – سپاهان و تراکتور – ملوان، چهره‌ای غیرمنتظره پیدا کرده است. برخلاف سال‌های اخیر که همیشه یکی از مدعیان سنتی در صدر جدول جا خوش می‌کرد، این بار چادرملو اردکان توانسته با نمایش‌های منظم و نتایج فراتر از انتظار، صدرنشین شود.
اردکانی‌ها البته یک بازی بیشتر از رقبای مستقیم خود انجام داده‌اند، اما این موضوع از درخشش تیم سعید اخباری کم نمی‌کند. خیبر خرم‌آباد و فجرسپاسی نیز دیگر شگفتی‌سازان نیم‌فصل هستند که جای خود را میان هشت تیم بالای جدول باز کرده‌اند. با این حال، اتفاق مهم‌تر از نتایج یا صدرنشینی‌ها، جایی دیگر رخ داده؛ جایی روی نیمکت تیم‌ها، جایی که امسال برخلاف همیشه، خبری از طوفان برکناری‌ها نیست.
رکورد تازه در آرامش: فقط یک برکناری در ده هفته
در حالی که هر فصل در همین مقطع شاهد موجی از تغییرات روی نیمکت‌ها بودیم، لیگ بیست‌وپنجم تاکنون تنها یک سرمربی برکنار شده دارد. مدیران باشگاه‌ها، برخلاف گذشته، امسال صبورتر و محتاط‌تر شده‌اند. رسول خطیبی با وجود قعرنشینی مس رفسنجان هنوز روی نیمکت تیمش نشسته، وحید رضایی در شمس‌آذر حمایت شده و استعفای سعید دقیقی در پیکان هم پذیرفته نشد.
در این میان تنها قربانی نیمکت‌ها، وحید هاشمیان بود. سرمربی جوان پرسپولیس در هشت هفته ابتدایی، تنها ۱۱ امتیاز از ۲۴ امتیاز ممکن گرفت و زیر فشار انتقادات هواداران از کار برکنار شد تا جای خود را به اوسمار ویرا بدهد. با این حساب، پس از گذشت ده هفته، فقط یک تیم دست به تغییر سرمربی زده؛ آماری که در تاریخ لیگ برتر ایران بی‌سابقه است.
مقایسه‌ای گویا با فصل قبل
برای درک بزرگی این اتفاق کافی است نگاهی به فصل گذشته بیندازیم. در همان مقطع زمانی، لیگ برتر نه یک یا دو، بلکه نه تغییر روی نیمکت‌ها را تجربه کرده بود. از پایان هفته پنجم، رضا مهاجری جای خود را به مارکو اورلیو داد، جواد نکونام از استقلال رفت و سهراب بختیاری‌زاده موقتاً جانشین او شد. محرم نویدکیا از مس رفسنجان جدا شد و امیرحسین پیروانی برای مدتی کوتاه هدایت تیم را برعهده گرفت.
کمی بعد پیتسو موسیمانه سرمربی جدید استقلال شد و سعید دقیقی هم در شمس‌آذر جای خود را به محمدرضا مهاجری داد. در همین بازه ژوزه مورایس از سپاهان رفت، هوگو آلمیدا موقتاً هدایت تیم را گرفت و نهایتاً پاتریس کارترون جایگزینش شد. در پایان هفته دهم همان فصل، مسعود شجاعی هم جانشین پیروانی در مس رفسنجان شد تا عدد تغییرات به ۹ برسد. حالا، در فاصله‌ای برابر، این آمار به یک کاهش یافته؛ فاصله‌ای که بیش از هر چیز، تغییر رفتار مدیران فوتبال ایران را نشان می‌دهد.
صبر از سر منطق یا اجبار؟
اما این سکوت نیمکت‌ها را می‌توان از دو زاویه دید. از یک‌سو، شاید باشگاه‌ها سرانجام یاد گرفته‌اند که ثبات فنی شرط پیشرفت است و شوک‌های پیاپی راه‌حل بحران‌ها نیست. از سوی دیگر، نمی‌توان از فشار مالی، هزینه‌های سنگین فسخ قرارداد و نبود گزینه‌های آماده چشم پوشید؛ عواملی که می‌تواند پشت این صبر ظاهری پنهان شده باشد.
در هر حال، لیگ بیست‌وپنجم تا اینجای کار آرام‌ترین شروع را در دو دهه اخیر تجربه کرده است. آرامشی که ممکن است با چند نتیجه ضعیف از هم بپاشد، اما فعلاً نشانه‌ای است از تغییری کم‌سابقه در فوتبال ایران؛ تغییری که اگر از سر آگاهی باشد، شاید بالاخره معنای واقعی مدیریت را به نیمکت‌های لیگ برتر برگرداند.
