رسول خطیبی و مس بی‌روح؛ اعتماد تا کِی دوام دارد؟
در فوتبال ایران، گاهی سقوط نه از زمین بازی، که از اتاق مدیریت آغاز می‌شود. مس رفسنجان دقیقاً در همین نقطه ایستاده؛ در سراشیبی بی‌اعتمادی، بی‌برنامگی و تکرار اشتباه.
در شرایطی که جدول لیگ بیست‌وپنجم تصویری ناامیدکننده از تیم نارنجی‌پوش نشان می‌دهد، مدیران باشگاه همچنان تصمیمی برای پایان دادن به همکاری با رسول خطیبی ندارند؛ مردی که انگار به‌رغم تمام نشانه‌های شکست، هنوز در رفسنجان اعتبارش بیشتر از نتایجش است.
تیمی که فصل را قبل از شروع باخت
وقتی تیمی فقط یک برد از ده بازی دارد و ته جدول ایستاده، معمولاً بحران در زمین نیست، در تفکر است. مس فصل را طوری شروع کرد که انگار از همان روز نخست آماده شکست بود؛ با کادرفنی‌ای که دیر بسته شد، تمرین‌هایی که نصفه‌نیمه بود و تیمی که بیشتر از رقابت، درگیر بلاتکلیفی بود.
رسول خطیبی در ظاهر به‌عنوان ناجی وارد شد، اما حالا بیش از هر کس دیگری نماد سردرگمی این تیم است؛ تیمی که نه سبک بازی دارد، نه ساختار دفاعی مشخص، نه نشانی از تیمی جنگنده و جاه‌طلب.
بقای بی‌دلیل در قعر جدول
باخت‌ها ادامه دارد و بهانه‌ها تکراری‌اند؛ از بدشانسی و اشتباه فردی تا قضاوت داوری. اما سؤال این است: وقتی ده هفته گذشته و تیم حتی نشانه‌ای از پیشرفت ندارد، چرا مربی باید بماند؟
در فوتبال حرفه‌ای، اعتماد تا زمانی معنا دارد که نتیجه‌ای در پی داشته باشد. اما در مس، ظاهراً «اعتماد» جای «ارزیابی» را گرفته است. مدیران باشگاه ترجیح داده‌اند چشم بر واقعیت ببندند و امیدوار باشند که با «فیفادی» و چند تمرین اضافه، تیمی که در آستانه سقوط است ناگهان جان بگیرد!
تونل وحشت در پیش است
نگاهی به برنامه پیش‌رو کافی‌ست تا بتوان عمق بحران را دید: سپاهان، ملوان، فولاد، گل‌گهر و پرسپولیس حریفان بعدی رفسنجانی ها هستند و این یعنی هر لغزش، یک گام به سمت سقوط.
اگر خطیبی در این پنج بازی امتیاز نگیرد، بعید است کسی بتواند او را در رفسنجان نگه دارد؛ هرچند بعیدتر از آن، تغییر تصمیم مدیرانی است که تا امروز نشان داده‌اند حتی از قعر جدول هم نمی‌ترسند.
فرصتی که شاید آخرین باشد
جام حذفی می‌تواند برای مس یک نقطه تنفس باشد؛ مسابقه‌ای مقابل داماش بحران‌زده که شاید تنها امید برای بازگشت روحیه به تیم باشد. اما اگر همان روند بی‌انگیزگی و بی‌نظمی ادامه پیدا کند، این فرصت هم به باد خواهد رفت. رسول خطیبی در این روزها بیش از هر زمان دیگری باید ثابت کند که هنوز مربی است، نه صرفاً یک نام در فهرست استخدامی باشگاه.
رفسنجان، در انتظار تصمیمی واقعی
سؤال ساده است: تا کی قرار است مس رفسنجان هزینه اعتماد بی‌پایان به مربی‌ای را بدهد که نشانه‌ای از بازگشت ندارد؟ فوتبال ایران پر است از تیم‌هایی که سقوطشان را با یک تصمیم دیر آغاز کردند. اگر مدیران مس از تاریخ درس نگیرند، این فصل احتمالاً همان فصلی است که رفسنجان، فوتبالش را در دسته پایین‌تر تماشا خواهد کرد.
