استقلال؛ بازگشت از مسیر رنج و تردید
گاهی فوتبال هم شبیه زندگی است؛ روزهایی هست که هر چه می‌دوی، انگار توپ نمی‌خواهد از خط بگذرد، لبخندها قهر می‌کنند و سکوها به سکوت پناه می‌برند.
استقلال پس از ماه‌ها سرگردانی در نتایج متزلزل و بحران‌های درونی، سرانجام به ریتم پیروزی بازگشته است. دو برد متوالی برابر مس رفسنجان و الوحدات اردن شاید در ظاهر تنها شش امتیاز ارزش داشته باشند، اما در واقع معنایی فراتر از عدد و جدول دارند؛ نشانه‌ای از بازسازی ذهنی تیمی که مدتها میان هیاهوی اعتراض، نارضایتی و بی‌اعتمادی گرفتار شده بود.
هشت ماه ناکامی در کسب دو پیروزی پیاپی، آماری بود که برای تیمی در قامت استقلال، سنگین و غیرقابل‌قبول به نظر می‌رسید. شاگردان ریکاردو ساپینتو در این مدت نه‌تنها از مسیر برد فاصله گرفته بودند، بلکه هویت تیمی خود را نیز گم کرده بودند؛ تیمی که روزی به واسطه نظم دفاعی و انگیزه بی‌پایانش شناخته می‌شد، به تدریج به جمعی از بازیکنان پراکنده و بی‌هدف تبدیل شده بود.
اما حالا نشانه‌هایی از تغییر دیده می‌شود. حضور مؤثر یاسر آسانی و منیر الحدادی، نقش کلیدی در بازگرداندن اعتمادبه‌نفس به ترکیب استقلال داشته است. این دو خرید خارجی با عملکرد فنی قابل‌قبول، نشان داده‌اند که تیم ساپینتو در حال رسیدن به نوعی توازن بین توان فردی و هماهنگی گروهی است.
از سوی دیگر، شاید مهم‌ترین دستاورد این دو پیروزی برای استقلال نه در جدول، بلکه در ذهن هواداران و درون رختکن تیم رقم خورده باشد. تیمی که در مسیر بی‌اعتمادی پیش می‌رفت، حالا دوباره در حال باور به خودش است. سا پینتو نیز با این دو نتیجه توانست تا حدی فشار سنگین روی نیمکت خود را کاهش دهد و مسیر گفتگو درباره آینده را از «بقا» به «پیشرفت» تغییر دهد.
با این حال، نباید فراموش کرد که استقلال هنوز در ابتدای راه بازسازی است. دو برد پیاپی می‌تواند آغاز یک روند باشد، اما اگر با ثبات فکری، انضباط تاکتیکی و مدیریت منطقی همراه نشود، دوباره به نقطه اول بازخواهد گشت.
هواداران آبی حق دارند امیدوار باشند، اما در عین حال باید واقع‌بین باقی بمانند. استقلال امروز هنوز همان تیمی است که برای بازگشت به قله، به زمان، تمرکز و استمرار نیاز دارد.
پیروزی‌های اخیر شاید پایان روزهای تاریک نباشد، اما بی‌تردید آغاز روشنایی است.
