ورزشگاه تختی؛ آیینه‌ای از شعار تا واقعیت!
۹۰ دقیقه کافی بود تا پرده از واقعیت ورزشگاهی برداشته شود که ماه‌ها درباره‌اش فقط وعده شنیده بودیم.
ورزشگاه تختی در تبلیغات و سخنان مدیران ورزشی، «استاندارد AFC» و «چمن بی‌نظیر» داشت، اما در عمل چیزی جز زمینی ناهموار، سکوهای فرسوده، رختکن‌های غیراستاندارد و محیطی بی‌سامان نبود. این نخستین‌بار نیست که چنین تناقض آشکاری بین گفته‌ها و واقعیت رخ می‌دهد. فصل گذشته هم همین ورزشگاه فقط یک بازی میزبان شد و همان یک‌بار کافی بود تا مشخص شود توانایی میزبانی ندارد. با این حال، در آستانه فصل جدید دوباره همان وعده‌ها تکرار شد و باز هم همان نتیجه تکرار شد: نارضایتی بازیکنان، اعتراض مربیان و گلایه هواداران.
موضوع فقط یک زمین فوتبال نیست؛ مسأله، شکاف عمیق بین گزارش‌های تبلیغاتی و وضعیت واقعی زیرساخت‌های ورزشی کشور است. وقتی ۳۵ میلیارد تومان خرج بازسازی ورزشگاه شده و خروجی آن، زمینی است که به دلیل آب آلوده «تکه‌تکه» شده، سؤال جدی مطرح می‌شود: این بودجه‌ها دقیقاً کجا و چگونه هزینه شده‌اند؟
تختی فقط یک ورزشگاه نیست، نمادی است از رویکردی که بیشتر به «مدیریت نمایشی» شباهت دارد تا اقدام عملی. مردم و فوتبال ایران دیگر تاب وعده‌های تکراری ندارند. آن‌ها کیفیت واقعی می‌خواهند، نه اظهارات روی کاغذ.
۹۰ دقیقه بازی پرسپولیس در ورزشگاه تختی کافی بود تا ثابت شود استانداردسازی در کشور ما بیشتر یک شعار است تا یک برنامه عملیاتی. اگر قرار است ورزش ایران به مسیر حرفه‌ای نزدیک شود، پیش از هر چیز باید صادقانه بپذیریم که فاصله ما از استانداردهای واقعی، «زمین تا آسمان» است.
