استقلال با چند فرمانده نمی‌برد!
از روزی که استقلال به خیال خوشبختی وارد خانه‌ی خصوصی‌سازی شد، انگار در را که بست، بختش هم پشت همان در ماند. نه سروسامانی دید، نه رنگ آرامش. نه یک تصمیم درست، نه یک سیاست روشن. فقط عوض کردن پیاپی مربی و مدیر و صدای هواداری که هر روز خسته‌تر از دیروز است.
فصل گذشته؟ شش مربی در یک فصل! آری، شش نفر! استقلال اگر در جام حذفی قهرمان شد، بیشتر شبیه فیلم‌های سینمایی بود تا حاصل برنامه‌ریزی فوتبالی. آژان‌کشی بود، نه فینال فوتبالی. و همه اینها در سایه مدیریت‌هایی رقم خورد که بیشتر شبیه اتاق‌های در بسته‌ای بودند که از بیرون قفل می‌شدند.
وسط‌های فصل هم ورق برگشت – یا حداقل همه اینطور فکر کردند. علی تاجرنیا و هیات‌مدیره‌ی تازه‌نفس آمدند. اما تازه معلوم شد که این خانه، دیوارهای بلندی دارد و صدا هنوز از جای دیگری درمی‌آید.
از قضا در پرسپولیس هم خصوصی‌سازی شد. اما آن‌جا اوضاع، لااقل به این شلوغی نبود. کنسرسیوم بانکی گفت: «ما مالک هستیم، نه مربی!» کار را سپردند به رضا درویش؛ مدیری که حالا خوب یا بد، مسئولیت می‌پذیرد و پاسخگو است. این مدل در استقلال؟ کجاست؟ نیست!
در استقلال، همه‌چیز حول یک محور می‌چرخد؛ محوری که اسمش تاجرنیاست. رئیس هیات‌مدیره، ولی با اختیاراتی بیشتر از مدیرعامل. تصمیم با او، توییت با او، انتخاب سخنگو هم با او. نتیجه‌اش؟ یک باشگاه دو سر دارد. یا شاید هم چند سر. استقلال، حالا درگیر مدیریتی است که در سایه تصمیم می‌گیرد و در روشنایی مسئولیت نمی‌پذیرد.
نظری جویباری هم شده مدیرعاملی که فقط اسمش مدیر است. نه می‌تواند تیم ببندد، نه دستیار انتخاب کند، نه حتی ترکیب بچیند! در این شرایط، بیشتر از آن‌که سوال کنیم چرا مدیرعامل نتیجه نگرفته، باید بپرسیم: واقعاً در استقلال چه کسی تصمیم می‌گیرد؟
اگر دخالتی نیست، پس این همه دخالت‌ها از کجاست؟ اگر قرار است تاجرنیا اجرا نکند، چرا همه‌چیز بدون او جلو نمی‌رود؟ اگر قرار است کسی پاسخ بدهد، چرا هیچ‌کس جوابگو نیست؟ و اگر قرار است کسی نیاید، چرا همه آمده‌اند؟
در این میانه، شایعاتی هم هست از کسانی که در سایه استقلال، دنبال تبلیغ سیاسی‌اند. برند بزرگ استقلال حالا بازیچه جاه‌طلبی‌هایی شده که هیچ ربطی به فوتبال ندارد.
هوادار استقلال، شاید امروز باید کمتر به تیترها و توییت‌ها توجه کند و بیشتر دنبال سرچشمه تصمیم‌هایی باشد که این تیم را به جای نهم جدول فرستاده. وقت آن رسیده که کسی شفاف بگوید: در باشگاه استقلال، واقعاً چه کسی همه‌کاره است؟
مدیریت شفاف، نه توییت‌محور می‌خواهد، نه سایه‌نشین. استقلال، بیش از همیشه، به تصمیم‌گیری روشن و پاسخگویی علنی نیاز دارد. چون با این وضعیت، نه قهرمانی می‌آید، نه آرامش.
