جیب خالی، پز عالی!

در شرایطی که تیم ملی به رهبری امیر قلعه‌نویی عملکردی قابل قبول در مرحله انتخابی داشته، اما ضعف‌های فنی در نبود رقبای قدرتمند پنهان مانده‌اند. قلعه‌نویی بارها از علاقه به بازی با تیم‌های سطح بالا گفته، اما مشکلات بزرگ‌تری در پس این علاقه پنهان است: مهم‌ترین آن، هزینه‌های سرسام‌آور برگزاری چنین دیدارهایی است.

قیمت‌های میلیونی، مانع اول

درخواست ۷ میلیون دلاری تیم ملی آرژانتین برای یک بازی دوستانه، تازه‌ترین نمونه از موانع مالی بر سر راه فوتبال ایران است. برزیل نیز برای دیدار با تیم‌هایی خارج از جمع ۱۰ تیم برتر، حدود ۵ میلیون پوند مطالبه می‌کند. سایر تیم‌های اروپایی نیز با توجه به تقویم فشرده، یا بازی نمی‌کنند یا برای انجام آن، مبالغی بین ۱ تا ۲ میلیون یورو درخواست می‌کنند.

فدراسیونی با جیب خالی

نبود اسپانسر، درآمد از تبلیغات، و حق پخش خارجی باعث شده فدراسیون فوتبال ایران عملاً امکان تامین این هزینه‌ها را نداشته باشد. تبلیغات ممنوعه در ایران (نظیر مشروبات الکلی و سایت‌های شرط‌بندی) نیز دست برگزارکنندگان را از درآمدهای بالقوه بسته است. حتی حضور تیم‌های درجه‌چندم آفریقایی در ایران، نیازمند پرداخت مبالغی بین ۲۵۰ تا ۵۰۰ هزار دلار بوده است.

ایران؛ مقصدی نامطلوب

از سوی دیگر، آوردن تیم‌های بزرگ به ایران به دلایل سیاسی، رسانه‌ای و تجاری تقریباً ناممکن است. بازی در کشور ثالث می‌تواند راه‌حل باشد، اما بدون منابع مالی یا اسپانسرهای معتبر، این گزینه هم فعلاً دور از دسترس است. قطعا با جیب خالی نمی‌شود قدم به قدم برداشت و برنامه ریزی کرد.

رایزنی بین‌المللی؛ تنها راه باقی‌مانده

تنها مسیر واقع‌گرایانه، همکاری با آژانس‌های برگزارکننده تورنمنت‌های دوستانه است. تجربه‌های قبلی ایران در این مسیر محدود و پراکنده بوده و نیازمند مدیریتی فعال و حرفه‌ای است. اما فعلاً نشانه‌ای از حرکت جدی در این مسیر دیده نمی‌شود.

آیا قلعه‌نویی اهل ریسک است؟

سؤال جدی اینجاست که آیا خود قلعه‌نویی واقعاً خواهان رویارویی با تیم‌های بزرگ است؟ او حتی در بازی‌های تشریفاتی اخیر، حاضر نشد به بازیکنان جوان میدان دهد تا مبادا شکست احتمالی، جایگاه ایران در سید دوم قرعه‌کشی جام جهانی را تهدید کند. حالا باید دید آیا مربی‌ای که از شکست در دیدارهای بی‌اهمیت هم پرهیز دارد، واقعاً آماده پذیرش ریسک بازی با بزرگان است؟