تتلو گمشده بین سیاست و موسیقی؛ سرگردان بین مرگ و زندگی

یکی، دو روزی است که خبر احتمال عفو امیرحسین مقصودلو از اعدام دست‌به‌دست می‌شود؛ اگرچه ساعتی پیش (چهارشنبه 19 شهریور) اعلام شد که او شامل این عفو نمی شود؛ اما به این بهانه نگاهی کوتاه به مسیر کاری و زندگی او کرده‌ایم. 

اخبار مربوط به امیرحسین مقصودلو گاهی به صدر صفحات رسانه می‌آید، موج بازدید و واکنش به اخبار مرتبط با این جوان خواننده آن قدر هست که افکار عمومی در بعضی از بزنگاه‌ها، انتشار اخبار او را تعمدی و برای پوشش اخبار دیگر تلقی کرده و آن را عملیات فریب می‌داند، این واکنش گاه آن قدر اغراق‌آمیز است که می‌توان آن را بخشی از توهم توطئه جمعی دانست. بااین‌همه کاش جریان سیاسی که روزگاری در کنار تتلو عکس می‌گرفت تا برای نامزد موردنظرشان رأی جمع شود، مسئولیت آنچه از امیرحسین مقصودلو ساختند را برعهده بگیرد.

اگرچه هستند اشخاص یا بخشی از جریان‌های رسانه‌ای که دستی بر فیک نیوز دارند و با ساخت خبری جعلی درباره تتلو برای خود بازدید می‌خرند؛ اما این‌همه موج خبری از کجا می‌آید؟ از رادیکالیسم جامعه ایران که هر امری را به دوقطبی و چندقطبی تبدیل می‌کند؟ موافقان و مخالفان هر امری به خط می‌شوند و به اصل موضوع هجوم می‌آورند تا هر جور شده نظر خود را به کرسی بنشانند. یا نه این تتلو است که می‌تواند این واکنش‌ها را در میان طرف‌داران و مخالفان برانگیزد؟

روزگاری امیرحسین مقصودلو یک خواننده جوان بود که با سبکی متفاوت به بازار موسیقی زیرزمینی ایران راه پیدا کرد. موسیقی زیرزمینی اصطلاحی بود برای آن دسته از اهالی موسیقی که جوان بودند و متأثر از موسیقی روز دنیا، که بدون مجوز وزارت ارشاد خوانده و در وب منتشر می‌کردند. در آن روزها صدا، شعر و ژانر موسیقی تتلو در بین جوانان گرفت، در دورهمی‌ها و مهمانی‌ها، حتی در باشگاه‌ها و آرایشگاه‌های زنانه و مردانه صدایش شنیده می‌شد. آهسته‌آهسته تتلو تبدیل به یک پدیده اجتماعی شد، فوتبال و بازداشت و آزادی و مهاجرت و برگزاری کنسرت‌هایش در خارج ایران همه می‌توانست مسیر زندگی کار و حرفه‌ای یک هنرمند موسیقی باشد؛ اما رشد روزبه‌روز طرف‌دارانش و مجذوب شدن نسلی به او موجب شد نظر جریان‌های سیاسی به او جلب شود و پاشنه آشیل تتلو همین‌جا بود.

طرفداران پروپاقرص تتلو میلیونی شدند و به نظر جریان اصول‌گرا و سوپر انقلابی او می‌توانست اسب تروای آنان باشد برای نفوذ به قلب جوانانی که با ارزش‌های آنان همسو نیستند و نبودند؛ ولی با تتلو می‌توانند طرفدار آنان باشند و در لحظاتی از آنان استفاده ابزاری کرد. به این خاطر بود که با او عکس گرفتند و در جشن‌هایی او را دعوت کردند که هیچ سنخیتی با او نداشت. نمونه‌اش حضور در جشن بخش «پلاس خبرگزاری فارس» بود. در آن جشن تتلو روی صحنه آمد و عزت‌الله ضرغامی، حمید رسائی، مجتبی ذوالنور، یاسر جبرائیلی  و... در صف ماندند تا به تتلو جایزه بدهند و عکس بگیرند.

ماجرا به اینجا ختم نشد، بلکه در اوج رقابت‌های انتخاباتی سال ۱۳۹۶ تیم تبلیغاتی سید ابراهیم رئیسی (رئیس‌جمهور فقید) تتلو را کنار «حاج‌آقا» نشاندند تا رأی طرف‌داران امیرحسین مقصودلو را برای خودشان جلب کنند؛ امری که محقق نشد و پیروز آن انتخابات حسن روحانی بود.

این رفتارها و کنش‌های سیاسی با تتلو او را به دوگانگی‌ها کشاند که دیگر بین خودش و آنجا که ایستاده است شکاف ایجاد کرد. مهاجرت بهترین کار بود، او بیرون از ایران می‌توانست از زیر این فشار خلاص شود و کار خودش را انجام دهد؛ اما در ترکیه هم او به یک جنجال تبدیل شد. پدیده «تتلیتی‌ها» و حضورشان در کنسرت‌های تتلو، فرمان‌بری گاه بدون قیدوشرط از «قهرمان‌شان»، آینه‌ای بود از یک سبک زندگی که در رگ‌های خواب یک جامعه خزیده بود. بماند؛ آنها که می‌خواستند تتلو را از آن خود کنند تا تتلیتی‌ها در مقاطع سیاسی به آنان رأی دهند؛ حاضر نبودند مسئولیت نسلی که تربیت‌کرده بودند را بپذیرند و همه دشنام‌ها به سمت تتلو رفت.

کسی نپرسید این‌همه نهاد فرهنگی از اول انقلاب این‌همه بودجه گرفتند و مصرف کردند، کجا رفت که حضور یک خواننده می‌تواند تمام آن بنیان‌ها را فروبریزد.

رفتارهای هنجارشکنانه و خارج از عرف تتلو با تتلیتی‌ها و دختران زیر سن قانونی، مواضع عجیب‌وغریب و ضدونقیض سیاسی، فحاشی و توهین به مخاطبان در کنسرت‌ها، ورود به سایت‌های قمار، مصرف مواد، زن‌ستیزی، تهمت‌های ناروا به کشته‌شدگان اتفاقات تلخ و ناگوار سال ۱۴۰۱ همه را سردرگم کرده بود که او چه می‌گوید، آیا از جایی خط می‌گیرد یا نظرات شاذ خود اوست؟ او فقط احساسات بخشی از طبقه متوسط را خدشه‌دار نکرده بود، بلکه با توهین به مقدسات دینی خاطر دین‌داران را هم آزرد. زمانی که از ترکیه به ایران بازگردانده شد به جرم توهین به مقدسات به زندان افتاد. حکم اعدام او هم زیر سایه توهین به مقدسات اعلام شد.

امروز چه تتلو عفو بگیرد و چه زیر سایه حکم اعدام بماند، باید از جریان سیاسی تندرو- جبهه پایداری و سوپر انقلابی‌ها- که تا دیروز تتلو را تشویق می‌کردند پرسید؛ کجای کار بودید و چه کردید؟

شاید اگر استفاده ابزاری از او نبود؛ پدیده پیچیده تتلو شکل نمی‌گرفت، که ندانید با او چه کنید، روزی خبر حکم اعدامش جامعه را به اختلاف بیندازد، روزی خبر عفوش.

امیدواریم افرادی که مستحق زندان و اعدام نیستند، عفو شوند و آقایان سیاسی سایه سنگین‌شان را از سر هنر بردارند و هر روز با یک اتفاق برای خودشان موجی تازه ایجاد نکنند.