فرصتی برای بازنگری در حال و روز والیبال کرمانشاه

کرمانشاه، این مهد پر افتخار والیبال ایران، در طول تاریخ ستاره‌ها و حتی فوق‌ستاره‌های بسیاری را به جامعه ورزش کشور معرفی کرده است: اسماعیل حبیبی، مرحوم جمیس پارسیان، هوشنگ نوفرچام، عباس امانی، محسن بلمکی، کیوان مجردی، پیمان اکبری، فرزاد فراهادیان، بهرام سپه‌پناه و بسیاری دیگر. اما جای شگفتی‌ست که در مراسم استقبال از مانی علیخانی، هیچ‌کدام از بزرگان و پیشکسوتان والیبال کرمانشاه حضور نداشتند. برخی از آن‌ها امروز ساکن تهران هستند و طبیعی‌ست که امکان حضور نداشته باشند، اما مسئله فراتر از غیبت چند نفر است؛ این پرسش مطرح می‌شود که چرا شهری که زمانی قطب والیبال کشور بود، امروز این‌چنین بی‌رمق و دور از شور و نشاط شده است؟

منصور خراسانی، یکی از چهره‌های پرافتخار والیبال کرمانشاه، می‌گوید: «من، عباس امانی، اسماعیل حبیبی و دیگران دیگر نه ادعای مربیگری داریم، نه کنار زمین ایستادن. اما متأسفانه مسئولان ورزشی، پیشکسوتان را به کلی از یاد برده‌اند. کسانی که بدون چشم‌داشت مالی، سال‌ها جوانی خود را خرج والیبال این شهر کرده‌اند.» در شهر ارومیه، برای چهره‌ای چون یدالله کارپیشه مراسم می‌گیرند و او را در صدر می‌نشانند.

اما در کرمانشاه، حتی لیوان آبی هم برای این‌همه نام بزرگ فراهم نمی‌شود. وقتی بی‌توجهی و بی‌مهری این‌چنین گسترده است، دیگر دل و انگیزه‌ای باقی نمی‌ماند که بی‌دعوت و بی‌اطلاع، به استقبال جوانی برویم که آینده‌اش را مدیون دیروزی‌هاست. کرمانشاه می‌تواند به اندازه یک دیوان شعر، نام‌های ماندگار در والیبال ارائه دهد: برادران بهروزی، سعید حریری، دواتوریان، محمود کسعلی، بابک مرادی و... اما امروز، جز دلسردی و دل‌مردگی، چیزی از والیبال این استان باقی نمانده است. بی‌تردید برای بازیکنانی چون مانی علیخانی، دیگر مجالی برای رشد در بستر ورزشی استان وجود ندارد. فدراسیون والیبال وعده‌هایی داده است، اما تا زمانی که خود مسئولان ورزشی، اقتصادی و صنعتی کرمانشاه انگیزه‌ای نداشته باشند و اراده‌ای نکنند، هیچ تحولی رخ نخواهد داد.