این سقوط محصول 7 سال اخیر بود!
مسیر سقوط تیم ملی فوتسال زنان از سال ها پیش و در پی رهاسازی این تیم آغاز شد.
حذف زودهنگام تیم ملی فوتسال زنان از نخستین دوره جام جهانی، یک اتفاق ناگهانی یا محصول چند اشتباه مقطعی نبود؛ نتیجه سال‌هایی است که پس از دو دوره قهرمانی تاریخی در آسیا، تیم ملی بدون برنامه رها شد، جوان‌سازی متوقف ماند، نیمکت بارها دستخوش تغییر شد و زنان فوتسال ایران از حضور در میادین بین‌المللی دور ماندند. تیمی که می‌توانست امروز میان مدعیان جهان بایستد، حالا مجبور است رقبا را در مرحله یک‌چهارم نهایی تماشا کند.
پایان تلخ در اولین جام جهانی فوتسال زنان
پرونده تیم ملی فوتسال زنان در اولین دوره جام جهانی ۲۰۲۵ زودتر از آنچه تصور می‌شد بسته شد؛ شکست مقابل برزیل و ایتالیا و برد برابر پاناما باعث شد ایران با رتبه سوم گروه D نتواند به جمع هشت تیم برتر جهان برسد. ایران ابتدا ۴ بر ۱ به برزیل باخت، سپس ۶ بر ۲ از سد پاناما گذشت و در نهایت مقابل ایتالیایی که رقابت مستقیم برای صعود داشت، ۳ بر ۱ شکست خورد تا رؤیای ادامه مسیر خیلی زود پایان یابد.
این ناکامی در شرایطی رقم خورد که چند ماه قبل، تیم ملی در جام ملت‌های آسیا نیز نتوانست از عنوان قهرمانی‌اش دفاع کند و تنها در جایگاه سوم قرار گرفت؛ تاجی که روی سر زنان ایران بود، به ژاپن رسید و حالا ژاپنی‌ها تنها نماینده قاره آسیا در یک‌چهارم نهایی جام جهانی هستند، در حالی که تیم ایران باید به خانه بازگردد.
سقوطی که از ۱۳۹۷ آغاز شد
کسی که سال‌های اخیر فوتسال زنان ایران را دنبال کرده باشد می‌داند این سقوط ناگهانی نیست. بعد از قهرمانی تاریخی سال ۱۳۹۷، وقتی فدراسیون فوتبال به بهانه نامشخص بودن زمان برگزاری جام ملت‌ها برنامه‌ای جدی برای تیم تدوین نکرد، افت تیم از همان‌جا آغاز شد.
سرمربیان پی‌درپی تغییر کردند، اردوها بی‌نظم شد، تیم وارد حاشیه شد و قهرمانی در تورنمنت کافا که با حضور تیم‌های ضعیف‌تر آسیایی برگزار می‌شود، تبدیل شد به تنها دستاورد قابل ارائه. فاصله گرفتن از بازی‌های بین‌المللی نیز ضربه مهمی بود؛ موضوعی که فرشته کریمی پس از حذف از جام جهانی به آن اشاره کرد و گفت:
«نداشتن بازی‌های بین‌المللی در سال‌های گذشته باعث شد بازی مقابل ایتالیا را از دست بدهیم.»
فرصتی که برای جوان‌سازی از دست رفت
ایران ۷ سال زمان داشت تا یک نسل جدید بسازد؛ جوان‌ها را کنار باتجربه‌ها قرار دهد، آنها را در اردوها و بازی‌های تدارکاتی رشد بدهد و برای حضور در جام جهانی آماده کند. اما این فرصت طلایی از دست رفت.
نتیجه اینکه در آستانه جام جهانی، شهرزاد مظفر دوباره به عنوان سرمربی انتخاب شد و تیمی مسن‌تر از اغلب رقبایش راهی مسابقات شد؛ تیمی که دومین ترکیب مسن کل تورنمنت بود. اگرچه زنان باتجربه تیم کم نگذاشتند و بازیکنانی مثل فرزانه توسلی نقش حیاتی داشتند، اما فقدان جوان‌گرایی و نبود مسابقات تدارکاتی باکیفیت، شکاف بزرگی بین ایران و رقبای جهانی ایجاد کرد.
ایران، نه در آسیا مدعی است و نه در جهان
امروز فوتسال زنان ایران نه تنها برتری خود در قاره آسیا را از دست داده، بلکه در جمع هشت تیم برتر جهان نیز جایی ندارد. اکنون همه‌چیز به تصمیم فدراسیون فوتبال بستگی دارد:
آیا قرار است همان مسیر بی‌توجهی ادامه پیدا کند و فاصله با رقبا بیشتر شود؟ یا این‌بار برنامه‌ای واقعی برای بازسازی، جوان‌گرایی و بازگشت به سطح اول آسیا و جهان تدوین می‌شود؟
مطالبه جامعه فوتسال زنان روشن است: این‌بار راه دوم را انتخاب کنید.
