از آوار بم تا قله آسیا؛ مرضیه جعفری و معجزه‌ای به نام ایستادگی
از میان آوارهای زلزله بم، زنی برخاست که از خاک و ویرانی، تیمی ساخت تا تاریخ فوتبال زنان ایران را از نو بنویسد. مرضیه جعفری، زنی که هر بار زمین لرزید، محکم‌تر ایستاد؛ زنی که شکست را به درسی برای برخاستن تبدیل کرد و امروز به عنوان بهترین مربی زن سال آسیا، بر بلندترین سکوی افتخار قاره ایستاده است.
در فوتبال زنان ایران، قهرمانی مفهومی فراتر از جام و سکو دارد؛ گاهی یعنی بقا، یعنی دوام آوردن وقتی زمین زیر پایت فرو می‌ریزد. مرضیه جعفری، زنی که از میان آوار زلزله بم برخاست، این معنا را برای همیشه بازتعریف کرد.
او از خاکستر خانه‌ها و آرزوهای سوخته، تیمی ساخت که بعدها به نماد استقامت بدل شد: شهرداری بم، تیمی که در سال‌هایی پر از بی‌توجهی و کمبود، هفت بار پیاپی قهرمان لیگ برتر فوتبال زنان شد.
اما مسیر جعفری هیچ‌گاه صاف نبود. او فقط با رقیبانش در زمین نجنگید؛ با تقدیر، با اندوه، با فقدان‌هایی که یکی پس از دیگری آمدند هم جنگید.
سال ۱۳۸۲، زلزله نه‌تنها بم را لرزاند، بلکه بسیاری از اعضای تیم جعفری را هم از او گرفت. از همان روز، زندگی‌اش تقسیم شد به «قبل» و «بعد از ویرانی». اما او ماند. در همان خاک و شهر شکست‌خورده، دوباره ساخت، تمرین داد، امید کاشت و نسلی از دختران را به زمین فوتبال بازگرداند.
سال‌ها بعد، وقتی بیماری و مرگ پسرش او را از کنار تیمش دور کرد و قهرمانی هشتم از دست رفت، بسیاری گفتند شاید دیگر توان بازگشت نداشته باشد اما او بازگشت. با چشمانی اشک‌بار و اراده‌ای آهنین، دوباره جام را بالا برد. همان سال، برادرش، تکیه گاهش را نیز از دست داد. مرگ ناگهانی ملیکا محمدی، بازیکن تیم خاتون بم هم دردی بود روی دردهای دیگرش. اما او صبور است و مقاوم. از جنس الماس است.هر غم، زخمی تازه بر قلبش گذاشت و هیچ‌کدام نتوانست او را متوقف کند.
شاید راز ایستادگی‌اش در نگاهی باشد که به فوتبال دارد. برای جعفری، فوتبال فقط بازی نیست؛ پناه است، درمان است، شکل دیگری از مقاومت. او با هر تمرین، به شاگردانش یاد داده که زمین خوردن پایان نیست، و شکست، بخشی از مسیر انسان شدن است.
در روز تاریخی صعود زنان ایران به جام ملت‌های آسیا، اشک‌های او از هر جامی باارزش‌تر بود. اشک‌های زنی که خود نماد «از خاک برخاستن» است.
و حالا، وقتی در میان تشویق‌ها به عنوان «بهترین مربی زن فوتبال آسیا» روی سن می‌رود، پشت آن لبخند آرام، تاریخی از رنج و بازسازی نهفته است. او فقط مربی نیست؛ شاهدی زنده است بر این حقیقت که می‌توان همه چیز را از دست داد، اما هنوز قهرمان ماند.
در جهانی که فوتبال زنان هنوز برای دیده شدن می‌جنگد، مرضیه جعفری بیش از هر جامی، به ما «باور» هدیه داده است؛ باورش به اینکه شکست‌های بزرگ، می‌توانند آغازهای بزرگ‌تری باشند.
اگر فوتبال مردان مجالی برای نفس کشیدن به فوتبال زنان بدهد، به افتخار این زن باید کلاه از سر برداشت.
