در مانیفست ناصر تقوایی، ریتم امواج، زمزمه باد یا خش‌خش درختان نخل اغلب جاهای خالی را پر می‌کردند - خود طبیعت به یک راوی تبدیل می‌شد. او زرق‌وبرق مصنوعی را رد می‌کرد و بازیگران غیرحرفه‌ای را برای نقش‌های فرعی ترجیح می‌داد و اجازه می‌داد بافت زندگی واقعی صحنه‌هایش را شکل می‌داد.
