فوتبال زیر آفتاب داغ؛ چرا تیم ملی باید جوان‌تر شود؟
جام جهانی ۲۰۲۶ در گرمای آمریکا برگزار می‌شود؛ جایی که جوانی نه فقط مزیت، بلکه شرط بقاست.
جام جهانی ۲۰۲۶ در سه کشور آمریکا، کانادا و مکزیک برگزار می‌شود؛ تورنمنتی که از نظر وسعت جغرافیایی، یادآور جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل است. در آن دوره، اختلاف دمای شهرهای میزبان و سفرهای طولانی، بسیاری از تیم‌ها را فرسوده کرد. تجربه یورو ۲۰۲۰ هم نشان داد تیم‌هایی که مجبور به سفرهای مکرر بودند، در مراحل پایانی با افت محسوسی مواجه شدند؛ در حالی‌که انگلیس و ایتالیا، که بیشتر در خانه بازی کردند، توانستند به فینال برسند.
برخلاف جام جهانی ۲۰۲۲ قطر که تمام مسابقات در دوحه برگزار شد و تیم‌ها از نظر سفر و دما شرایط یکسانی داشتند، این‌بار شرایط متفاوت است. گرمای تابستانی ایالت‌های جنوبی آمریکا، به‌ویژه در بازی‌های بعدازظهر که برای تماشاگران آسیایی و اروپایی تنظیم می‌شود، فشار مضاعفی بر بازیکنان وارد خواهد کرد.
توماس توخل، سرمربی تیم ملی انگلیس، نخستین مربی‌ای بود که نسبت به این موضوع واکنش نشان داد و حتی برای بررسی دقیق شرایط، به تماشای جام جهانی باشگاه‌ها در همان بازه‌ی زمانی رفت.
در چنین آب‌وهوایی، نه‌تنها توان بدنی بلکه شیوه بازی تیم‌ها هم تغییر خواهد کرد. جاناتان ویلسون، نویسنده مشهور فوتبال، معتقد است گرما مربیان را به‌سمت سبک‌های کم‌تحرک‌تر سوق می‌دهد:
«پرس مداوم در آن شرایط غیرممکن است. احتمالاً شاهد بازی‌هایی خواهیم بود که در آن تیم‌ها با فشردگی دفاعی بالا، در یک‌سوم دفاعی خود متمرکز می‌شوند و منتظر فرصت ضدحمله می‌مانند. در چنین فضایی، نقش بازیکنان شماره ۱۰ کمرنگ‌تر می‌شود و ضربات ایستگاهی می‌توانند سرنوشت‌ساز باشند.»
افزایش تعداد تیم‌ها به ۴۸ و افزایش مسیر قهرمانی از ۷ بازی، استقامت بدنی و ذهنی تیم‌ها را بیش از گذشته به چالش می‌کشد. برای مربیانی چون امیر قلعه‌نویی، که با محدودیت در منابع و گزینه‌های جایگزین مواجه‌اند، در نظر گرفتن این واقعیت ضروری است.
در سه دوره اخیر جام‌های جهانی، تیم ملی ایران تا بازی سوم شانس صعود داشت، اما خستگی بازیکنان و کمبود عمق نیمکت، مانع تحقق رؤیا شد. تکرار آن سناریو در شرایط سخت‌تر آمریکا، دور از انتظار نخواهد بود اگر ترکیب تیم همچنان میانگین سنی بالایی داشته باشد.
تغییر نسل در تیم ملی حالا دیگر یک انتخاب نیست؛ یک ضرورت است.
در جامی که گرما و خستگی حرف اول را می‌زنند، تنها تیم‌های جوان، پرانرژی و با برنامه می‌توانند دوام بیاورند؛ و این دقیقاً همان جایی است که آینده‌ی فوتبال ایران رقم خواهد خورد.
