راز دریاچه‌ای که صورتی شد
مهارلو تنها یک جاذبه گردشگری نیست. این پهنه‌ی آبی و شور، زیستگاهی طبیعی برای گونه‌های نادر پرندگان مهاجر است که هر سال، در فصل‌های خاص، فلامینگوها به مهارلو می‌آیند.
در دل استان فارس، جایی حوالی شرق شیراز، طبیعت یکی از اسرارآمیزترین جلوه‌های خود را بر زمین گسترده است؛ دریاچه مهارلو، پهنه‌ای فصلی که روزی با رنگی صورتی و چهره‌ای خیال‌انگیز، نگاه عکاسان و گردشگران را از سراسر جهان به خود جلب کرد. اما امروز، همین دریاچه به نمادی از بحران زیست‌محیطی بدل شده؛ هشداری بی‌صدا از مرگ تدریجی طبیعت در سایه‌ی غفلت انسان.
موقعیت و دسترسی دریاچه مهارلو
دریاچه مهارلو حدود ۲۰ کیلومتر با شهر شیراز فاصله دارد. مسیر دسترسی به آن از بزرگراه شیراز به بندرعباس و سپس جاده فسا می‌گذرد. اگرچه به راحتی می‌توان با خودروی شخصی به دریاچه رسید، اما زیرساخت‌های گردشگری و خدمات رفاهی در منطقه هنوز در حد مطلوبی نیست و نیازمند توسعه هدفمند و پایدار است.
سرزمینی میان آب و نمک
دریاچه مهارلو که با نام‌هایی چون «مهلو»، «ماهلویه»، و «دریاچه نمک» نیز شناخته می‌شود، حدود ۲۵ هزار هکتار وسعت دارد. این دریاچه به واسطه‌ی عمق کم خود، بیشتر شبیه یک تالاب بزرگ عمل می‌کند. در فصل‌های پر بارش، مهارلو با آبگیری از رودخانه‌های فصلی مانند رودخانه خشک شیراز، چنارراه و سلطان‌آباد، جانی دوباره می‌گیرد. اما در ماه‌های گرم تابستان، تبدیل به کویری وسیع از نمک می‌شود که از دل آن، صدها تن نمک استخراج می‌شود.
اما آنچه این دریاچه را از دیگر دریاچه‌ها متمایز می‌کند، رنگ منحصربه‌فرد صورتی آن است. پدیده‌ای که نتیجه رشد نوعی جلبک قرمز به نام کشند قرمز در آب‌های شور آن است. این جلبک‌ها که در شرایط خاصی از شوری و نور رشد می‌کنند، لایه‌ای سرخ‌فام بر سطح آب ایجاد می‌کنند و مناظر شگفت‌انگیزی به وجود می‌آورند که حتی در فضاهای مجازی، با دریاچه‌های افسانه‌ای دنیا مقایسه شده‌اند.
بهشت عکاسان، در مرز فراموشی
اگر روزی در جستجوی تصویرهای بی‌نظیر از طبیعت باشید، مهارلو یکی از آن مقاصدی است که رؤیای هر عکاس را زنده می‌کند. انعکاس آسمان در آبی صورتی، زمین نمکی ترک‌خورده، و حضور پرندگانی چون فلامینگو، اردک سرسبز، لک‌لک، تنجه و کشیم، آن را به صحنه‌ای زنده از یک تابلو نقاشی سورئالیستی تبدیل می‌کند.
اما این تصویر زیبا، روی دیگری هم دارد. کاهش بارندگی، برداشت‌های بی‌رویه، و مسدود شدن مسیر چشمه‌هایی که روزگاری شریان‌های حیاتی دریاچه بودند، اکنون مهارلو را در وضعیتی شکننده قرار داده است. بخش بزرگی از این دریاچه دیگر آب ندارد و در بهترین حالت تنها حدود نیم متر عمق در مناطق محدود آن باقی مانده است.
بهترین زمان برای بازدید
بازدید از مهارلو در ماه‌های گرم تابستان با دلسردی همراه خواهد بود؛ زیرا بیشتر دریاچه خشک می‌شود. بهترین زمان دیدن این پدیده بی‌نظیر، از اوایل پاییز تا اواسط اردیبهشت است، زمانی که بارش‌ها سطح دریاچه را پر کرده‌اند و جلبک‌های قرمز رنگ، درخششی افسون‌گر به آن می‌دهند.
هر قدمی که به سوی این دریاچه برداشته می‌شود، نه فقط بازدید از یک جاذبه بلکه نزدیک‌شدن به مرزهای ناپایداری زمین است. شاید امروز زمان آن رسیده که همان‌قدر که برای دیدنش اشتیاق داریم، برای نجاتش احساس مسئولیت کنیم.
