زنان طبقات فرودست گرفتار فقر پریود
فقر پریود، وضعیتی است که زنان کم‌درآمد به دلیل نداشتن دسترسی به محصولات بهداشتی مانند نوار بهداشتی، از راهکارهای ناایمن استفاده می‌کنند که باعث عفونت و مشکلات جسمی می‌شود. این مشکل علاوه بر تهدید سلامت، باعث ترک تحصیل دختربچه‌ها و انزوای اجتماعی آنها می‌شود. کارشناسان معتقدند فقر پریود نتیجه فقر اقتصادی، فرهنگی و تبعیض جنسیتی است و نیازمند سیاست‌های حمایتی مانند توزیع رایگان محصولات بهداشتی، آموزش عمومی و شکستن تابوهاست. بدون این حمایت‌ها، زنان طبقات فرودست آسیب‌پذیرتر می‌مانند و این مشکل به شکلی عمیق‌تر تداوم می‌یابد.
روزنامه‌های باطله، تکه‌پارچه‌های کهنه و دستمال‌های کاغذی جمع‌آوری‌شده از قبرستان و مراسم شادی و عزا؛ این‌ها برای بسیاری زباله‌اند، اما برای زنان زیادی در مناطق حاشیه‌ای، کارگرنشین و فقیر ایران، جای نوار بهداشتی را گرفته‌اند. راه‌حل‌هایی ناایمن که جز عفونت، درد و بیماری چیزی به همراه ندارند و این نام‌اش «فقر پریود» است؛ فقری که فقط سلامت جسم را تهدید نمی‌کند، تحصیل و آینده دختربچه‌ها را هم ممکن است به محاق ببرد؛ دختربچه‌هایی که از ترس لکه خون و تمسخر همکلاسی‌ها خانه‌نشین می‌شوند و کم‌کم از مدرسه جا می‌مانند.
روایت زنانی از طبقه فرودست از گلستان و خراسان تا یاسوج، هرمزگان و خوزستان و مددکارانی که همراه‌شان‌اند در گفت‌وگو با «هم‌میهن»، تصویر روشن‌تری از این بحران می‌سازد: بی‌برقی و بی‌آبی، گرانی و زنانه‌ترشدن فقر، زندگی را به کابوسی پرخطر در روزهای پریود برای این زنان بدل کرده است. بعضی از آنها حتی صابون یا پودر لباسشویی ندارند و ظرف‌هایشان را با خاک می‌شویند، لباس‌های کهنه را بارها به‌جای نوار بهداشتی استفاده می‌کنند و تنها یک لباس زیر دارند که تا پایان دوره پریود بر تن‌شان می‌ماند. سوءتغذیه و کمبود آهن هم دراین‌میان، بسیاری را به کم‌خونی و ضعف شدید کشانده؛ تا جایی که از انجام کارهای روزمره یا رفتن به مدرسه بازمی‌مانند. افسردگی، پرخاشگری و از دست دادن اعتمادبه‌نفس را هم به این لیست اضافه کنید.
کارشناسانی مثل شیرین احمدنیا، جامعه‌شناس و سیمین کاظمی، پزشک و جامعه‌شناس، در گفت‌وگو با «هم‌میهن» معتقدند، زنان باید دسترسی رایگان و آسان به محصولات بهداشتی داشته باشند. آنها از مجموعه‌ای از راهکارهای اجتماعی و نهادی می‌گویند: از شکستن تابو و آموزش عمومی، کمپین‌های آگاهی‌رسان و آموزش سلامت جنسی در مدارس تا قدرت‌دهی به زنان محلی برای تولید محصولات ارزان و قابل شست‌وشو و در سطح کلان، توزیع رایگان یا یارانه‌ای محصولات، معافیت مالیاتی نوار بهداشتی، گنجاندن پریود در سیاست‌های رفاهی، توسعه زیرساخت‌های بهداشتی و انجام پژوهش‌های ملی.
