تصمیم معصومی؛ ماندن و ساختن یا رفتن و سوختن!

امیررضا معصومی، یکی از چهره‌های آینده‌دار کشتی آزاد ایران، این روزها بیش از آنکه روی تشک باشد، در صدر اخبار و تحلیل‌های حاشیه‌ای قرار دارد. اتفاقاتی که پیرامون او در حال شکل‌گیری است، نه فقط یک دغدغه شخصی، بلکه هشداری برای ساختار فنی و مدیریتی کشتی ایران به‌شمار می‌رود.

 تمرین بدون مجوز؛ زنگ خطر به صدا درآمده

تمرینات اخیر معصومی در کنار آزادکاران آذربایجانی، آن هم بدون هماهنگی و مجوز رسمی از فدراسیون کشتی، پرسش‌های فراوانی را در ذهن علاقه‌مندان و کارشناسان این رشته ایجاد کرده. آیا این تصمیم، گامی به سوی مهاجرت ورزشی است؟ یا فقط یک اقدام احساسی و واکنشی از سوی قهرمانی جوان که شاید هنوز درک درستی از عواقب انتخابش ندارد؟

 پایان قرار، آغاز فرار؟

در حالی که رقابت با امیرحسین زارع در سنگین‌وزن تیم ملی می‌توانست انگیزه‌ای برای رشد و پیشرفت باشد، معصومی ظاهراً مسیر ساده‌تری را انتخاب کرده؛ دور شدن از مبارزه و شاید پیوستن به مسیری که پیش‌تر کشتی‌گیرانی چون علی ارسلان در آن گام نهادند. اما تفاوت در آن‌جاست که ارسلان با هماهنگی، مجوز رسمی و در فضای مسالمت‌آمیز رفت، در حالی که معصومی فعلاً راهی بی‌برگشت را در پیش گرفته.

 هشدار فدراسیون و نگرانی رئیس

علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی که همواره از معصومی به عنوان یکی از امیدهای آینده این رشته نام برده، به‌وضوح نسبت به این تحولات ابراز نگرانی کرده. او با لحنی پدرانه به معصومی هشدار داده این تصمیمات، ممکن است سرنوشت ورزشی‌اش را در معرض سقوطی جبران‌ناپذیر قرار دهد. طبق قوانین موجود، فعالیت بدون مجوز در تیم‌های خارجی می‌تواند محرومیتی تا دو سال از تمامی رقابت‌های بین‌المللی برای ورزشکار به‌همراه داشته باشد.

 چه کسی پاسخگوست؟

پشت‌پرده این اتفاقات، حلقه‌ای از مشاوران و واسطه‌هایی قرار دارند که در سال‌های اخیر بارها نقش مخربی در مهاجرت‌های زودهنگام برخی استعدادها داشته‌اند. اکنون نوبت مسئولان ورزش ایران و فدراسیون کشتی است که در کنار برخورد قاطع، با ایجاد فضایی حرفه‌ای و امیدبخش، مانع از تکرار سناریوهای تلخ گذشته شوند. معصومی حالا در نقطه‌ای ایستاده که یک انتخاب، می‌تواند او را به اوج قهرمانی یا به سراشیب فراموشی هدایت کند؛ انتخابی میان ماندن و ساختن یا رفتن و سوختن.