بوکس ایران در مسابقات جهانی لیورپول؛ فرصت سوزی پر هزینه
ناکامی تیم ملی بوکس ایران در مسابقات جهانی لیورپول هشدار تازه‌ای به جامعه بوکس داد.
تیم ملی بوکس ایران در رقابت‌های جهانی انگلیس بدون دستاوردی به کار خود پایان داد. با توجه به ماه‌ها بی‌سرمربیگری و تعطیلی اردوها، چنین نتیجه‌ای چندان دور از انتظار نبود. حضور در مسابقات جهانی، هرچند جذاب به نظر می‌رسد، اما وقتی هدف کسب نتیجه است، باید ابزار آماده‌سازی حرفه‌ای در دسترس باشد؛ چیزی که این تیم از آن محروم بود.
شجاعت یا هزینه بی‌ثمر؟
سفر به لیورپول با هزینه‌های سنگین ارزی همراه بود، اما واقعیت این است که اعزام تنها به منظور حضور در رقابت‌ها، بی‌معنی است. اگر هدف تجربه‌اندوزی بود، باید پذیرفت که مسابقات جهانی جای اردوهای تدارکاتی و آزمون مهارت نیست. تمرکز برخی اعضای تیم بر روایت سفر در صفحات مجازی به جای آماده‌سازی فنی، تصویر تلخی از مدیریت این رویداد ارائه کرد.
عملکرد شاخص‌ها و شکست جمعی
تیم ملی با ۷ بوکسور راهی مسابقات شد:
علی حبیبی‌نژاد (۶۵ کیلوگرم) ، تنها امید تیم، با شکست یونان، مغولستان و ایتالیا به جمع هشت نفر رسید، اما در یک‌چهارم نهایی مقابل قهرمان المپیک پاریس مغلوب شد.
سایر نمایندگان شامل مهدی کاظمی، سینا حسن‌پور، محمد نورانی، میثم قشلاقی، امیررضا ملک خطابی و امیر اسماعیلی‌وندایی هر یک با شکست مواجه شدند، تنها اسماعیلی تا راند سوم مقابل قهرمان کوبایی مقاومت کرد اما ناکام ماند.
این نتایج نشان می‌دهد استعداد داریم، اما بدون آماده‌سازی و برنامه بلندمدت، هیچ شانس واقعی برای موفقیت وجود ندارد.
نبود تدارکات و برنامه‌ریزی
بوکس جهانی جای شانس نیست؛ آنچه موفقیت را تعیین می‌کند، آماده‌سازی حرفه‌ای و حضور در اردوها و تورنمنت‌های معتبر است. کشورهای مدعی مثل کوبا، قزاقستان و ازبکستان سال‌هاست با برنامه‌های بلندمدت و اردوهای مشترک، تیم‌های خود را آماده می‌کنند.
نبود همین برنامه‌ها باعث شده استعدادها نتوانند خود را به جهانیان نشان دهند. پروژه حضور مربیان کوبایی که می‌توانست نقطه عطفی در تیم ملی باشد، متوقف شد و این تصمیم، شک و ابهام زیادی برای آینده بوکس ایران ایجاد کرده است.
نگاه به آینده؛ از روایت ناکامی تا ضرورت تحول
تجربه لیورپول نشان داد که اگر فدراسیون و مدیریت تیم ملی مسیر درست تدارکات حرفه‌ای را انتخاب نکنند، تکرار روایت‌های ناکام و شجاعانه تنها دستاورد ما خواهد بود. مسیر روشن است: برنامه بلندمدت، اردوهای بین‌المللی و استفاده از تجربه مربیان حرفه‌ای. بدون اینها، حتی استعدادهای ناب هم در رینگ جهانی ناکام خواهند ماند.
