چیزی از ارزش های ما کم نمی شود؟

همان داستان همیشگی است. تکرار مکررات، جمله چندش‌آور «چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌شود»، «تا همین مرحله هم که صعود کردیم باید به خود ببالیم». فرقی نمی‌کند که در چه صحنه بین‌المللی باشیم. المپیک، بازی‌های آسیایی، مسابقات فوتبال یا رقابت‌های جهانی. «لق‌لقه» دهان مجیزگویان رسانه‌ای عریض و طویل همیشه همین است. عده‌ای بلندگو به دست که به جای حرف حساب، آدرس اشتباه می‌دهند. در المپیک رتبه 105 را کسب می‌کنیم باید به خود ببالیم، در مسابقات آسیایی حذف می‌شویم ولی چون به مرحله مقدماتی رسیده‌ایم باید افتخار کنیم، توان رقابت برابر با تیم‌های آسیایی را نداریم، اما چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌شود. کی دست از گفتن این «اراجیف» بر می‌دارید؟

چرا بی‌وقفه تلاش می‌کنید که مخاطب را قانع کنید تا به کمترین و نازلترین و ناچیزترین دستاوردها باد در غبغب بیندازد. استقلال شب گذشته باخت، چون مسلم بود که می‌بازد. پرسپولیس قبل از آنها باخته بود چرا که باید می‌باخت. در این مخمصه‌ای که به وجود آمده بهترین کار بازی با احساسات هواداران است. همان راهی که سالهاست در پیش گرفته شده. مسوولانی که باید پاسخگوی وضعیت اسفناک فوتبال و ورزش باشند، قسر در می‌روند و با باج دادن به رسانه‌های طرفدارشان به خوبی صحنه را برای جنگ هواداری مهیا می‌کنند.

همین اتفاق برای دیگر رشته‌ها هم می‌افتد فقط ما از آنها بی‌خبریم. چون فوتبال ویترینی برای نشان دادن توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی یک کشور است. اما متاسفانه مدیران ورزش در شناخت پدیده ورزش هم درک درستی ندارند. تمام قدرت و جلال و جبروت‌شان را در فوتبال خلاصه کرده‌اند و ترجیح می‌دهند با جنگ آبی و قرمز آگاهانه باعث غفلت افکار عمومی شوند. گزارشگر بازی دیشب بارها اعلام کرد که باید استقلال را تحسین کرد که تا این مرحله رسیده، ولی اشاره نکرد که چرا آبی‌ها به این روز افتاده اند. او فقط یک سخنگوی «طوطی‌گونه» است که هر چه مدیران بالادستی می‌گویند باید بی کم‌وکاست ادا کند.

چه بهتر که بعد از باخت‌ها، تعداد بیشتر یا کمتر تماشاگران را به عنوان موضوعی برای کوبیدن بر سر یکدیگر انتخاب کنیم، یا تعدادهای گل‌های زده و خورده در باخت‌های سنگین. جامعه هواداری فوتبال فعلا با سخیف‌ترین و مبتذل‌ترین سوژه‌ها سرگرمند، مدیران قول آینده مشعشعی را می‌دهند که دروغی بیش نیست، بازیکنان سکوت کرده و اگر خیلی بخواهند «تو دل برو شوند» پُست و استوری می‌گذارند و مربیان تیم از نداری‌ها می‌نالند. آنها هم که باید به فکر ورزش باشند لحاف را روی سرشان می‌کشند و آسودگی دنیا را در خواب غفلت می‌بینند.