آقای ساعی، تکواندو را زمین نزن!
بیست‌وهفتمین دوره مسابقات جهانی تکواندو در ووشی چین، باید برای فدراسیون تکواندو ایران یک زنگ خطر جدی باشد؛ زنگی که از مدت‌ها پیش به صدا درآمده بود اما کسی نخواست صدای آن را بشنود.
نه ناهید کیانی، نه آرین سلیمی و نه مهران برخورداری، هیچ‌کدام از ستاره‌های المپیکی ما نتوانستند حتی به مدال برنز برسند. در حالی که کشورهایی با بودجه‌های بسیار کمتر روی سکوی قهرمانی ایستادند، ایران در پایان روز پنجم تنها با یک مدال نقره از ۹ نماینده، در حاشیه مانده است.
سقوط تدریجی؛ از افتخار تا انفعال
وقتی تیمی با سه فینالیست المپیکی، در سطح جهانی به زحمت حتی یک مدال نقره می‌گیرد، دیگر نمی‌توان این نتایج را به بدشانسی یا اشتباه داوری نسبت داد. واقعیت تلخ این است که تکواندو ایران در مسیر سراشیبی مدیریت قرار گرفته؛ مسیری که با تغییرهای شتاب‌زده، تصمیم‌های احساسی و نبود نظم فنی، به نقطه‌ی فعلی رسیده است. هادی ساعی، رئیس فدراسیون تکواندو، که خود روزی نماد اقتدار این رشته در جهان بود، امروز در مقام مدیر، همان مسیری را می‌رود که تکواندو ایران را از دوران طلایی به دوران خاکستری رسانده است. او به‌جای ترمیم تیم‌ها، ایجاد سیستم استعدادیابی، و بازسازی بدنه مربیگری، سرگرم حضور در هیأت‌رئیسه فدراسیون سوارکاری شده است؛ انگار فدراسیونی که با خون دل قهرمانانش ساخته شد، نیازی به مدیر تمام‌وقت ندارد.
فینالی که از روی نیمکت سوخت
ماجرای مهدی حاجی‌موسایی، تلخ‌ترین بخش این ناکامی است. در فینال وزن ۶۳- کیلوگرم، او با نتیجه یک بر صفر پیش بود، اما با یک تصمیم اشتباه از کنار شیاپ‌چانگ، مدال طلای خود را از دست داد. جمله‌ی معروفی که حالا همه شنیده‌اند — «بهش بگو بلند نشه!» — از سوی نیمکت ایران صادر شد و همان جمله کافی بود تا داور طبق قانون، مسابقه را تمام کند و تکواندوکار ما بازنده اعلام شود. در حالی که فدراسیون تلاش کرد با توجیه ویدئویی، اشتباه داور را عامل شکست معرفی کند، کارشناسان داوری از جمله مهدی بهادری و شهرام اربابی به‌صراحت گفتند: اشتباه از نیمکت ایران بود، نه داور.
یعنی همان کادری که با تأیید فدراسیون منصوب شده بود.
از «بهش بگو بلند نشه» تا «باید ببازی»
رفتار کادر فنی در این مسابقه، یادآور تلخ‌ترین روزهای ورزش ایران است؛ روزهایی که سیاست و ترس جای شجاعت و قانون را گرفت.
اگر در کشتی، جمله «باید ببازی» باعث رسوایی شد، در تکواندو حالا جمله «بلند نشه» نماد تصمیم‌های غیرحرفه‌ای و نابودکننده است.
در هر دو مورد، ورزشکار قربانی تصمیم‌های اشتباه مدیران شد، تصمیم‌هایی که هیچ‌کس مسئولیتش را بر عهده نمی‌گیرد.
آقای ساعی! مدیریت با مدال فرق دارد
هادی ساعی قهرمان بزرگی بود، اما امروز در جایگاهی قرار دارد که قهرمانی‌های دیروز کافی نیست.
فدراسیونی که باید مدرسه‌ی انضباط، اخلاق و منطق فنی باشد، حالا گرفتار آشفتگی مدیریتی و سکوت رسانه‌ای شده است.
وقتی یک رئیس فدراسیون به‌جای پاسخگویی درباره سقوط تیم ملی، دنبال کرسی جدید در فدراسیون سوارکاری است، یعنی اولویت‌ها وارونه شده‌اند.
در حالی که کشورهای آسیایی مثل کره جنوبی، ازبکستان و چین در حال مدرن‌سازی علمی تکواندو هستند، ما هنوز درگیر تصمیم‌هایی هستیم که از روی سکوها فریاد زده می‌شود.
بی‌مدالی در ووشی، شکست یک تیم نبود؛ شکست یک سیستم بود. سی‌ثانیه اشتباه در فینال، خلاصه‌ای از چند سال بی‌برنامگی در فدراسیون تکواندو است.هادی ساعی باید بداند که مدیریت، سکو نیست؛ مسئولیت است. تا وقتی پاسخ روشنی برای افکار عمومی درباره افت فنی تیم‌ها، اشتباهات نیمکت و سردرگمی مدیریتی ندهد، هر مدال از دست‌رفته یادآور همان جمله خواهد بود: «بهش بگو بلند نشه» — جمله‌ای که نه‌فقط قهرمانی جهان، بلکه شأن تکواندو ایران را زمین زد.
