دنیا آماده جامجهانی است، ما سرگرم دلقکبازی!
فقط پنج ماه تا جام جهانی ۲۰۲۶ مانده و همه تیمهای حاضر در این تورنمنت نفسهای آخرشان را برای آمادهسازی میکشند.
بازیهای تدارکاتی، رفع ایرادات فنی، تمرینات تاکتیکی و بررسی تکتک ضعفها، هر تیمی در تلاش است که کوچکترین نقصش را برطرف کند و با ترکیبی منسجم به میدان برود. این همان مسیر حرفهای است که انتظار میرود از یک نماینده فوتبال جهان ببینیم.
اما تیم ملی ایران؟ ما هنوز سرگرم مسخرهبازی دو مدافع باتجربه هستیم! شجاع خلیلزاده و محمدحسین کنعانیزادگان، ستونهای دفاعی تیم، در دیدار پرسپولیس و تراکتور و حتی مقابل مس رفسنجان، به حدی درگیر کریخوانی و اختلاف لفظی شدهاند که نه فقط فضای تیمی را ملتهب کردهاند، بلکه شبکههای اجتماعی را هم پر از ویدئوهای آنفالو و جدایی مجازی کردهاند. کسانی که روزی همدیگر را «داداش» صدا میزدند، حالا به نماد فروپاشی اتحاد در تیم ملی تبدیل شدهاند.
این حواشی، فقط یک اتفاق جدید نیست. تاریخ اخیر تیم ملی پر از نمونههای مشابه است. سه سال پیش، جدایی ناگهانی دراگان اسکوچیچ و بازگشت کارلوس کیروش پیش از جام جهانی ۲۰۲۲، باعث شوک تیم شد. کارشناسان بارها هشدار دادهاند که بدون وحدت داخلی، هیچ ثبات فنی و تاکتیکی، ارزشمند نخواهد بود. حالا با حفظ امیر قلعهنویی روی نیمکت، شاید ثبات فنی حفظ شده باشد، اما ثبات روانی و یکدستی تیم در خطر واقعی است.
اتحاد تیم ملی، حلقهای که سرمربی بارها به آن افتخار کرده بود، به نظر میرسد فقط روی کاغذ وجود دارد. اختلافات میان بازیکنان باتجربه و حواشی کوچک اما پیوسته، نشان میدهد که ادعای «وحدت مثالزدنی» در اردوها، به یک افسانه شبیه است.
در حالی که دنیا حرفهای است و هر تیم با دقت برای بزرگترین تورنمنت فوتبال آماده میشود، ما هنوز سرگرم کریخوانی و دعوای دو بازیکن هستیم. آیا این همان تصویری است که دوست داریم نماینده فوتبال کشورمان در جهان باشد؟ یا جام جهانی برای ما قرار است نه صحنه نمایش فوتبال، بلکه نمایشنامهای از حواشی و دلقکبازی باشد؟
این یک هشدار به همه مدیران، سرمربیان و حتی هواداران است: فوتبال ملی بدون اتحاد، حتی با بهترین ترکیبها هم شکست میخورد. پنج ماه فرصت کوتاهی است؛ کوتاهتر از آنکه بتوان این اختلافات را نادیده گرفت یا امید داشت خودبهخود حل شوند. وقت آن است که همه، از بازیکن گرفته تا کادر فنی و مدیریتی، تمرکز کنند و حلقه اتحاد را بازگردانند، پیش از آنکه جام جهانی ۲۰۲۶ به یک میادین آزمایش روانی برای فوتبال ایران تبدیل شود.
