احکام خنده دار؛ تساهل بیپایان با بیاخلاقی
احکام صادر شده برای خداداد عزیزی و سروش رفیعی بیشت از آنکه بازدارنده باشد، شبیه به یک کپی پیست بی دقت است!
آنچه در روزهای اخیر در فوتبال ایران رخ داده، نه یک حاشیه معمولی، که مصداق آشکار زیر پا گذاشتن اخلاق حرفهای است؛ اتفاقی که متأسفانه با احکام صادرشده از سوی کمیته انضباطی، نهتنها مهار نشد، بلکه عملاً عادیسازی هم شد. فحاشی علنی سروش رفیعی به دروازهبان استقلال در جریان دربی پایتخت و اظهارات رکیک و زننده خداداد عزیزی، هم روی آنتن زنده و هم در میکسدزون، صحنههایی بود که هیچ نسبتی با فوتبال حرفهای ندارد.
با این حال، واکنش کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال به این دو پرونده، بیشتر از آنکه بازدارنده باشد، سؤالبرانگیز بود. صدور احکامی کاملاً مشابه(۵۰۰ میلیون تومان جریمه نقدی و یک جلسه محرومیت تعلیقی ششماهه) برای دو رفتار متفاوت از نظر شدت، تکرار و زمینه، بیش از هر چیز شبیه یک «کپیپیست» بیدقت است تا برخوردی مبتنی بر عدالت انضباطی.
در پرونده سروش رفیعی، هرچند فحاشی او در زمین مسابقه رفتاری غیرقابل دفاع است، اما ماجرا به همان یک صحنه محدود میشود. در مقابل، خداداد عزیزی نهتنها یکبار، بلکه در دو مقطع جداگانه، ابتدا در مصاحبه تلویزیونی و سپس در میکسدزون، با ادبیاتی بهشدت زشت صحبت کرد، بدون کوچکترین نشانهای از پشیمانی یا عذرخواهی. مهمتر اینکه این نخستینبار هم نیست؛ کارنامه رفتاری خداداد در سالهای گذشته مملو از نمونههای مشابه بیاخلاقی است.
این در حالی است که سال گذشته، مهرداد محمدی در اتفاقی مشابه، در حالی که هیچکدام از بازیکنان حریف را نیز خطاب قرار نداده بود، به 6 جلسه محرومیت از همراهی تیم استقلال و پرداخت جریمه 500 میلیون تومانی محکوم شد که البته در استیناف این حکم به 3 جلسه کاهش یافت.
در چنین شرایطی، صدور حکمی همسطح برای این دو پرونده، نه منطقی است و نه عادلانه. اگر قرار است سابقه، تکرار تخلف و عدم ندامت در صدور احکام نقشی نداشته باشد، اساساً فلسفه وجودی کمیته انضباطی زیر سؤال میرود. محرومیت تعلیقی آنهم برای فردی که بارها نشان داده ابایی از عبور از خطوط قرمز ندارد، نهتنها بازدارنده نیست، بلکه پیام خطرناکی به فوتبال ایران مخابره میکند: میشود هر چه خواستی بگویی، هر چقدر خواستی هنجارشکنی کنی، و نهایتاً با یک جریمه مالی از ماجرا عبور کنی.
فوتبال ایران امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند قاطعیت در دفاع از اخلاق حرفهای است؛ قاطعیتی که متأسفانه در این احکام دیده نشد. تا زمانی که بیاخلاقی هزینه واقعی نداشته باشد، نباید انتظار داشت «رویِ زشت فوتبال» جایش را به رویِ زیبای آن بدهد.
