مصر؛ رقیبی با تجربه تلخ، انگیزه بزرگ
تیم ملی مصر، تنها نماینده شمال آفریقا در مسیر ایران در جام جهانی 2026، پس از یک مرحله انتخابی کمنقص و صعودی زودهنگام، با ترکیبی از تجربه بینالمللی و عطش جبران گذشته پا به میدان بزرگ میگذارد. فراعنه که چهارمین حضورشان در جام جهانی را تجربه میکنند، اینبار با تیمی منسجم، مربی کاریزماتیک و ستارهای که هرچند این روزها دور از روزهای اوج است اما همچنان «ترسآفرین» به شمار میآید، مقابل ایران قرار خواهند گرفت.
مصر نخستین تیم آفریقایی در تاریخ جام جهانی است؛ تیمی که نامش از همان ابتدا در دفترچه افتخارات قاره ثبت شد. اما این میراث بزرگ همیشه با موفقیت همراه نبوده است. بین اولین حضور (۱۹۳۴) تا دومین حضور (۱۹۹۰)، ۵۶ سال فاصله افتاد؛ فاصلهای که نشان میدهد فوتبال مصر در سطح جهانی همیشه میان «توانایی بالقوه» و «ناکامی دردناک» در نوسان بوده است.
در ۱۹۹۰، آنها تیم آزاردهندهای بودند؛ دو تساوی ارزشمند مقابل هلند و جمهوری ایرلند و تنها یک شکست حداقلی برابر انگلیس. اما مثل همیشه حذف شدند؛ حذفهایی که برای فراعنه به نوعی عادت تاریخی تبدیل شده.
نسلی که با صلاح رویابافی کرد، اما شانس با آنها یار نبود
حضور ۲۰۱۸ بهظاهر بهترین فرصت فوتبال مصر برای جهش بود. محمد صلاح، ستارهای جهانی و محبوب، آماده بود تا کشورش را از سایه دههها ناکامی بیرون بکشد؛ اما مصدومیت درخشانترین بازیکن آنها در فینال لیگ قهرمانان همه چیز را در آستانه جام بر هم زد.
دو شکست تلخ مقابل اروگوئه و روسیه و پیروزی عربستان در بازی بیاثر پایانی، کابوس مصر را کامل کرد. تیمی که با امید آمد، با ناامیدی برگشت.
چرا مصر ۲۰۲۶ متفاوت است؟
این بار داستان فرق میکند. فراعنه با ۸ برد و ۲ تساوی و بدون حتی یک شکست، مقتدرانه از مرحله انتخابی گذشتند. آنها از هفته قبل پایانی صعودشان را قطعی کردند؛ عملکردی که نشان از انسجام تاکتیکی و اعتماد بهنفس دارد.
حسام حسن – یکی از چهرههای کاریزماتیک و گاهی جنجالی فوتبال مصر – مأمور هدایت این نسل شده. او که سابقه گلزنی مقابل ایران را نیز دارد، تیمش را بر پایه قدرت بدنی، پرس سنگین و انتقالهای سریع شکل داده است. سبک او شبیه چیزی میان فوتبال کلاسیک آفریقایی و فوتبال ساختاریافته اروپایی است؛ ترکیبی که برای هر تیمی دردسرساز میشود.
و البته محمد صلاح؛ ستارهای که شاید به دلیل نیمکتنشینی در لیورپول کمتر ترسناک به نظر برسد، اما در سطح ملی همچنان رهبر روحی تیم است. اگر او سالم به جام جهانی برسد، مصر به تیمی کاملاً متفاوت تبدیل میشود.
نقطه قوت مصر کجاست؟
1.بلوغ تاکتیکی: پس از سالها، مصر تیمی منظم است و بهسادگی گل نمیخورد.
2.بازیکنان تجربه بینالمللی: سهم بالای لژیونرها، بهویژه در اروپا و خلیجفارس.
3. ستارهای که میتواند بازی را تغییر دهد: صلاح هنوز قدرت تعیینکنندهبودن را دارد.
4. انگیزه تاریخی: چهار بار تلاش و هیچ صعودی از مرحله گروهی؛ حالا بازیکنان میخواهند این روایت را تغییر دهند.
مصاف با ایران؛ نخستین دوئل رسمی
ایران و مصر تنها دو بازی دوستانه داشتهاند، که هیچکدام معیار دقیقی برای پیشبینی دوئل جهانی نیست. این نخستین برخورد رسمی دو کشور در تاریخ فوتبال خواهد بود.
اما چند نکته مهم:
- ایران هرگز در سه مصاف قبلی با آفریقا در جام جهانی شکست نخورده؛ دو تساوی (آنگولا ۲۰۰۶، نیجریه ۲۰۱۴) و یک پیروزی تاریخی مقابل مراکش در ۲۰۱۸.
- مصر فقط یک تجربه رسمی با آسیاییها دارد؛ شکست ۲–۱ مقابل عربستان در ۲۰۱۸.
این آمار به ایران اعتمادبهنفس میدهد، اما مصر ۲۰۲۶ شباهتی به نسخههای قبلی ندارد. آنها با برنامه، سختکوش و در فاز دفاعی کماشتباهاند.
مصر شاید پرستارهترین تیم آفریقا نباشد، اما یکی از «خطرناکترین»هاست؛ تیمی که از مسیر سخت برگشته، از ناکامیهای تاریخی درس گرفته و اینبار با ترکیبی از نظم، انگیزه و یک رهبر نمادین وارد میدان شده است.
تقابل ایران و مصر میتواند یکی از تنگاتنگترین و تاکتیکیترین بازیهای گروه باشد؛ جایی که کوچکترین اشتباه، سرنوشت را تغییر خواهد داد.
