درگذشت وصال روحانی؛ روزنامه‌نگاری که هرگز قلمش را نفروخت

وصال روحانی، دوست و استاد دیرین ورزشی‌نویسی ایران و از نوادر روزنامه‌نگاری ورزشی آسیا، در کمال ناباوری چشم از جهان فروبست. فقدان او، همچون زندگی‌اش، در نهایت مظلومیت رقم خورد؛ مردی که سراسر وجودش دانش، نبوغ و آگاهی بود.

روحانی در تمام رشته‌های ورزشی ــ از فوتبال، تنیس و کشتی گرفته تا والیبال و اخبار بین‌المللی ــ چنان تسلط و عمقی داشت که کمتر کسی را می‌توان هم‌تراز او دانست. برای اهالی ورزش و رسانه، او مرشدی دلسوز و تحلیلگری توانا بود؛ روشن‌فکری که قلمش همواره بر مبنای حقیقت می‌نوشت، نه مصلحت.

او، همانند برادر بزرگ‌ترش امید روحانی، در عرصه هنر و سینما نیز استادی تمام‌عیار به شمار می‌رفت. نزدیک به پنج دهه از عمر خود را صرف نوشتن برای ورزش کرد، بی‌آنکه هرگز به سفر خارجی اعزام شود یا از فرصت‌طلبی بهره گیرد. حقیقت‌طلبی، فروتنی و عشق به ایران سرلوحه تمام نوشته‌هایش بود.

اکنون وصال روحانی نیز به چهره‌های درخشان و تکرارنشدنی روزنامه‌نگاری ورزشی ایران پیوسته است؛ نام‌هایی چون بیژن رفیعی، حسین جباری، پرویز زاهدی، حسین حصاری، وحید امیرکیایی و تورج لارودی. دریغا که در زمان حیاتش، هرگز آن‌گونه که شایسته بود، قدر دیده نشد.

وصال روحانی نماد روشن‌بینی، میهن‌دوستی، صلابت و صداقت در مطبوعات ورزشی بود؛ روزنامه‌نگاری که نه اهل جنجال بود و نه دنبال موقعیت. افسوس که در روزگار جولان فرصت‌طلبان، چنین چهره‌هایی در فراموشی و سکوت از میان ما می‌روند.
او رفت، اما یاد و راهش در تاریخ مطبوعات ایران جاودان خواهد ماند.