پنهان نشوید؛ رسوایی زعبیل فقط یک باخت نبود!
شکست گاهی مثل خنجر است: تیز، سریع و قابل فراموشی. اما آنچه استقلال مقابل الوصل تجربه کرد، خنجری نبود؛ پتکی بود که بر شانه‌های تاریخ کوبیده شد.
سنگین‌ترین شکست تاریخ باشگاه، فقط ۹۰ دقیقه اشتباه فنی نبود؛ یک پرده‌برداری تمام‌عیار از فاجعه مدیریتی بود که سال‌ها پشت پرده بزک و فالوور پنهان شده است.
ساپینتو و تیمش اشتباه کردند؟ بله. ترکیب غلط، ساختار دفاعی فاجعه‌بار، تعویض‌هایی که بیشتر به بازی کامپیوتری می‌مانست تا مربیگری. اما همه این‌ها، پوسته ماجراست. مغز این فاجعه جای دیگری است؛ روی همان سکوهای زعبیل، جایی که مدیران باشگاه با کت‌وشلوارهای اتوکرده‌شان، از دور نظاره‌گر سوختن استقلال بودند.
سیاست نقل‌وانتقالاتی استقلال امسال بیشتر به یک سیرک می‌مانست تا تیم‌سازی. دو جین وینگر و مهاجم برای ویترین، اما یک مدافع که حتی از آرمین سهرابیانِ سنگین‌تر، پاهای سریع‌تری داشته باشد پیدا نشد. این اسمش مدیریت نیست؛ این اسمش ساختن خانه‌ای است که ۱۰ پنجره دارد و یک دیوار.
آدان را چه کسی آورد؟ دروازه‌بانی که یک سال فوتبال ندیده، فیزیکش شبیه بازنشسته‌های لیگ دسته سه است و حالا باید ناجی استقلال باشد. یا جنپو؛ یک گل به منچسترسیتی کافی بود تا استقلال میلیون‌ها یورو هزینه کند؟ خریدهای ویترینی، با هشتگ‌های براق، اما در زمین مسابقه به‌اندازه یک صندلی خالی هم کارآمد نیستند.
یادتان هست پیش‌فصل را؟ هر خرید، تبدیل به تاج افتخاری برای یک عضو هیئت‌مدیره می‌شد. یکی در مصاحبه، دیگری در توییتر، آن یکی در استوری اینستاگرام. همان‌طور که شیرینی این خریدهای پرزرق‌وبرق را بین خود تقسیم کردید، حالا باید تلخی زعبیل هم سهمیه‌بندی شود: تاجرنیا، نظری‌جویباری، بابایی، فریدونی، شجاعی؛ لطفاً به صف شوید، وقت پاسخگویی است.
و اما قصه اردوها؛ کیش، دوباره کیش! در گرمای ۴۰ درجه و رطوبتی که نفس‌ها را می‌بُرد، استقلال چه چیزی به دست آورد؟ بدن‌هایی که تحلیل رفتند، تیمی که نای راه رفتن نداشت و رختکنی که بیشتر به اتاق استراحت یک کمپ گردشگری شبیه بود. این اردوها چه آورده‌ای جز خستگی داشتند؟
حالا وقت آن است که از پشت دوربین‌بازی، بلاگری و مصاحبه‌های بی‌مزه بیرون بیایید. وقت آن است که به‌جای ژست مدیریتی در قاب استوری، روبه‌روی هوادار بنشینید و توضیح دهید: این استقلالِ از نفس‌افتاده، محصول کدام برنامه است؟
پنهان نشوید. رسوایی زعبیل فقط یک شکست فوتبالی نبود؛ یک بیانیه بود، بیانیه‌ای علیه مدیریت قلابی.
