پیو منتظر سرنوشت شاهزاده پارسی

گاتزتا دلواسپرت نوشت؛ هواداران جسور اینتر، که البته تعدادشان زیاد نبود، خود را تا مرز کانادا رسانده‌اند تا در این جام جهانی فقط منتظر لحظه‌ای باشند که پیو آنچه را حق خود می‌داند به دست آورد: آن‌ها می‌دانند که روزی سرزمین‌های “تولا” از آنِ او خواهد بود.در همین حال، نراتزوری‌های سیاتل با خوشحالی دوباره آغوش به روی دیگر متولد ۲۰۰۵ باشگاه، والنتین کاربونی، گشوده‌اند؛ استعدادی بداقبال که با این حال اینتر برد اول در جام جهانی را مدیون او هستند. در واقع، والنتین بیشتر در موج “ریور” غوطه‌ور است؛ جمعیتی که با پیراهن سفید و نوار قرمز افسانه‌ای در حرکت‌اند. آرژانتینی‌ها از او تقریباً به اندازه لائوتارو هراس دارند: «پسرک بازگشته است…» همه این را می‌گویند.

در این میان، اینتر است که دارد از میوه‌های غنی باغی که سال‌ها آبیاری شده بهره می‌برد: این دو گل زمانی شکوفا شدند که مدیریت آکادمی را روبرتو سامادن بر عهده داشت، تحت نظارت داریو باچین، و اکنون ماسیمو تارانتینو به خوبی این راه را ادامه داده است. جای تعجب نیست که امروز پیو و واله برای باشگاه گنجی ارزشمند محسوب می‌شوند، دست‌کم ۵۰ میلیون، که این هم تخمینی محتاطانه است. اگر اسپوزیتو با گلزنی در سری آ بیشتر بدرخشد، پرواز کاربونی به‌طور موقت با پارگی رباط صلیبی در مارسی و زیر نظر ده زربی که هشت ماه از دوران حرفه‌ای‌اش را ربود، متوقف شده است.اما در ماه اوت، توپ در زمین کیووو است، پدر معنوی این دو استعداد دوقلو: او پیو را در ۱۳ سالگی شناخت، نوجوانی خجالتی با عادت به گل‌زنی، و او را در فصل ۲۰۰۱-۰۲ در تیم امید اینتر به بازی گرفت. دیدن گل‌زنی پسر آرژانتینی هم برای کریستین یادآور روزهایی شیرین بود: تیم امید در فصل ۲۲-۲۰۲۱ با گل‌های والنتین به قهرمانی رسید، گرچه هیچ‌کدام با پای راست نبودند. آن‌ها روزی کودک بودند یا نوجوانانی با آرزوهای بزرگ، اما در آمریکا ‌کیوو با دو مرد بازگشته روبه‌رو شد که حالا می‌توانند بسیار فراتر از جام جهانی مفید باشند.

تصمیم درباره آن‌ها، به خواست سرمربی، به تعویق افتاده، چراکه کیوو می‌خواهد آن‌ها را نه تنها در این فضای آرام، بلکه زیر آفتاب داغ آپیانو، در اردوگاه آماده‌سازی پیش‌فصل، ارزیابی کند. در اوایل اوت، همه چیز مشخص خواهد شد: آیا در ترکیب جایی برای پر کردن هست، آیا می‌توان آن‌ها را فوراً به ستاره بدل کرد، یا اینکه نیاز به تجربه‌ای دیگر در تیمی متفاوت دارند پیش از بازگشت به خانه. آنچه قطعی‌ست، اینتر هرگز کنترل آن‌ها را از دست نخواهد داد و در حال حاضر هیچ انتقال دائمی در دستور کار نیست.

برای اسپوزیتو که ارزشی در حدود ۳۰ میلیون دارد، درخواست‌های زیادی از باشگاه‌های بزرگ آمده؛ از جمله علاقه آنتونیو کونته که قصد خریدش را داشت اما رد شد. گزینه‌های قرضی از جمله بولونیا و فیورنتینا نیز مطرح‌اند. با این حال، پیو نیم‌نگاهی به سایر کشورها دارد: به ایران درگیر جنگ و دانمارک آرام. اینتر پس از فصل ناامیدکننده طارمی، او را در لیست فروش گذاشته و فنرباغچه، بشیکتاش و همچنین ناتینگهام فارست از انگلیس خواهان طارمی شده‌اند.

بنابراین بدون مهاجم ایرانی، جای خالی دیگری در خط حمله ایجاد خواهد شد که اکنون با “تولا” و “بانی” در آستانه ورود، تکمیل نشده. نراتزوری‌ها قصد دارند راسموس هویلوند دانمارکی را به خدمت بگیرند، کاری دشوار به دلیل خواسته‌های منچستریونایتد؛ اگر توافق حاصل نشود، شاید نوبت به فرصت طلایی پیو برسد. درست مانند او، کاربونی نیز شاید به کار تیم بیاید، مثلاً در نقش هافبک هجومی یا پشت مهاجم در صورت تغییر سیستم بازی. اما واله نیاز به بازسازی دقیق بدنی دارد، شاید با یک قرض‌دادن هدفمند که تا یک ماه و نیم دیگر تصمیم‌گیری می‌شود و به بازگشت ارزش گذشته‌اش کمک می‌کند. مارسی می‌توانست با ۳۵ میلیون او را بخرد، اما مصدومیت ناگزیر ارزشش را تقریباً نصف کرده است.

توضیح؛ واقعیت این است که مهدی طارمی به دلیل یک غفلت که تصمیم گرفت به جای خروج فوری از ایران بعد از پایان فیفا دی و پیوستن به اردوی اینتر، در تهران بماند و در میهمانی توپا (مراسم توپ طلای نافرجام یک پایگاه خبری) شرکت کند، گرفتار جنگ تحمیلی اسراییل علیه ایران شد و در غیاب او پیو اسپوزیتو فضای درخشش به دست آورد! حالا این طارمی است که در لیست فروش اینتر قرار دارد.