الاکلنگ قدرت در کمیته ملی المپیک

در ظاهر همه‌چیز شبیه یک تصمیم منطقی مدیریتی است؛ تعویق چندماهه انتخابات، همزمان‌سازی با بازی‌های آسیایی و تعریف یک دوره دو ساله تا المپیک ۲۰۲۸. اما پشت این بسته شکیل اداری، رقابتی خاموش در جریان است؛ رقابتی برای بقا در قدرت.

کمیته ملی المپیک ایران حالا در نقطه‌ای ایستاده که هر تصمیمش می‌تواند مسیر چهار سال آینده ورزش کشور را تعیین کند. قرار بود در شهریور ۱۴۰۵، طبق روال، انتخابات برگزار شود؛ اما پیشنهاد تازه می‌گوید: صبر کنیم تا بعد از ناگویا، بعد یک رئیس دو ساله انتخاب کنیم و بعد دوباره برگردیم به چرخه چهار ساله. در تئوری، این پیشنهاد منطقی است. در عمل، اما این تصمیم دارد به میدان بازی تازه‌ای برای برخی چهره‌ها تبدیل می‌شود.

دو سال، فرصتی برای کشور یا فرصت برای افراد؟

مشکل از جایی شروع می‌شود که دوره دو ساله، ذاتاً ناکارآمد است. مدیری که می‌داند دو سال دیگر دوباره باید وارد انتخابات شود، نه برنامه‌ریزی بلندمدت می‌کند و نه فرصت ارزیابی دارد. در چنین وضعیتی، طبیعی است که برخی فدراسیون‌ها ترجیح بدهند همان مدیریت فعلی- یعنی محمود خسروی‌وفا- تا پایان المپیک لس‌آنجلس ادامه دهد. اما اختلاف اصلی اینجاست: ادامه دادن از مسیر رأی مجمع، یا ادامه دادن از مسیر حذف انتخابات؟ IOC با تعویق انتخابات و تعریف دوره کوتاه موافقت کرده، اما هرگز نگفته انتخابات حذف شود. این تفاوتی حیاتی است. با این حال، زمزمه‌هایی شنیده می‌شود که بعضی‌ها دقیقاً دنبال همان راه دوم‌اند؛ یعنی تمدید بی‌هزینه و بی‌صندوق. و اینجاست که پای یک واقعیت تلخ وسط می‌آید.

هیئت اجرایی؛ حلقه‌ای که نمی‌خواهد باز شود

ترکیب فعلی هیئت اجرایی کمیته ملی المپیک، دیگر بازتاب واقعی ورزش ایران نیست. برخی اعضا نه رئیس فدراسیون‌ هستند، نه در متن ورزش فعال‌ و نه کارنامه‌شان دفاع‌پذیر است. برای بسیاری از آن‌ها، یک انتخابات واقعی یعنی پایان دوران نفوذ. لغو انتخابات، دقیقاً همان چیزی است که این حلقه به آن نیاز دارد: دو سال دیگر بدون رأی، بدون پاسخ‌گویی، بدون خطر. در حالی که حتی اگر خسروی‌وفا هم بماند، منطق مدیریتی می‌گوید هیئت اجرایی باید پوست‌اندازی کند. مجمع حق دارد نفرات جدید، فعال‌تر و پاسخ‌گوتر را وارد ساختار تصمیم‌گیری کند.

قدرت بین‌المللی، چک سفید امضا نیست

بی‌تردید موقعیت بین‌المللی کمیته ملی المپیک ایران بهتر شده؛ گرفتن کرسی IOC Member و روابط فعلی با لوزان، یک امتیاز است. اما این سرمایه، ملک شخصی هیچ‌کس نیست. تقویت جایگاه جهانی نباید تبدیل شود به سپر حفاظتی برای مدیرانی که در داخل دیگر پایگاهی ندارند.

دهم دی؛ روزی که فقط یک جلسه نیست

پنجاه‌وچهارمین مجمع کمیته ملی المپیک، یک نشست معمولی نخواهد بود. اینجا یا مسیر «انتخابات واقعی با ترکیب جدید» انتخاب می‌شود، یا مسیر «تعویق، تثبیت و بقا». نقش احمد دنیامالی، وزیر ورزش، در این نقطه حیاتی است. اگر وزارت ورزش اجازه بدهد تعویق به حذف دموکراسی تبدیل شود، ورزش ایران هزینه‌اش را در لس‌آنجلس خواهد داد. تعویق، اگر پلی به یک انتخابات شفاف باشد، می‌تواند تصمیمی هوشمندانه باشد. اما اگر تبدیل شود به ابزار حفظ چند صندلی، آن وقت این تصمیم عقلانی، به یک اشتباه تاریخی بدل می‌شود. و ورزش ایران، بارها هزینه چنین اشتباه‌هایی را داده است.