اینجا، یخچال همیشه روشن است
لذت سفر همان جایی آغاز می‌شود که پا در راهی ناشناخته می‌گذاری، قله «یخچال» جایست که سرما در رگ‌هایت می‌دود و هر قدم، داستانی تازه است. مثل فتح قله‌ای با نامی عجیب‌وغریب که از همان ابتدا سرمای گزنده‌اش در استخوانت نفوذ می‌کند.
همدان، سرزمینی است که برای ماجراجویان و عاشقان طبیعت حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. از غار علی‌صدر گرفته تا آبشار گنجنامه و سنگ‌نوشته‌های باستانی، از تپه باستانی هگمتانه تا آرامگاه ابن‌سینا، همه و همه فقط بخشی از رازهای نهفته این استان‌اند. اما آنچه همدان را برای کوهنوردان خاص‌تر می‌کند، رشته‌کوه‌هایی‌ست که آن را چون نعل اسب در آغوش گرفته‌اند.
در امتداد خط‌الرأس کوهستان الوند، قلل نام‌آشنایی چون الوند، قزل‌ارسلان، کلاه‌قاضی و... خودنمایی می‌کنند. اما تاج این پادشاهی، «قله یخچال» است؛ بلندترین نقطه همدان با ارتفاع ۳۵۸۰ متر. این قله درست در انتهای دره‌ای پرپیچ‌وخم به نام «هزارپیچ» سر بر افراشته و رسیدن به آن کاری‌ست پرزحمت و چالش‌برانگیز.
برای فتح یخچال باید از دره مرادبیگ و سپس دره هزارپیچ عبور کنی. پاییز این مسیر، داستانی جداگانه دارد. کوچه‌باغ‌های دره مرادبیگ با درختان رنگارنگ و پیاده‌راه‌هایی که هنوز بوی باران پاییزی می‌دهند، روح آدمی را تازه می‌کنند. اما هر چه بالاتر می‌روی، از شلوغی و هیاهوی مناطق گردشگری مانند گنجنامه و دشت میشان فاصله می‌گیری. در اینجا، آرامشی هست که تنها کوهستان می‌تواند هدیه‌اش دهد.
دامنه‌های قله از چشمه‌های کوهستانی سیراب می‌شوند. روددره‌ای که در دل آن جاری‌ست، نامش «هزارپیچ» است؛ رودی که اطرافش پر از چمنزارهایی‌ست که در بهار سبز مخملی‌اند و در پاییز رنگ دارچین می‌گیرند. اینجا جایی‌ست که خانواده‌های همدانی آخر هفته‌شان را در آن می‌گذرانند.
در مسیر صعود، نشانه‌هایی از زندگی سنتی هنوز دیده می‌شود؛ گوسفندسرایی در دل کوه، علفزارهایی که به ندرت پای انسانی بر آن‌ها گذاشته شده، و پوشش گیاهی بکری که نشان از untouched بودن طبیعت دارد.
پس از حدود سه ساعت کوه‌پیمایی از دره مرادبیگ، به کمرکش کوه می‌رسی؛ جایی که پناهگاه «صاحب‌الزمان (عج)» از دور پیدا می‌شود. رسیدن به پناهگاه به خاطر شیب تند مسیر، انرژی‌بر است و برای کوهنوردان تازه‌کار شاید طاقت‌فرسا. اما وقتی به ارتفاع ۳۲۰۰ متری می‌رسی و پناهگاه را با طراحی خاص و امکاناتی مثل پنل خورشیدی و سرویس بهداشتی می‌بینی، خستگی‌ات تا حدودی رنگ می‌بازد.
بیشتر کوهنوردان در اینجا نفسی تازه می‌کنند، کوله‌های سنگین را زمین می‌گذارند و با تجهیزات سبک، راهی مسیر نهایی می‌شوند. صعود پایانی حدود ۹۰ دقیقه زمان می‌برد و به لطف شیب ملایم و عرض مناسب مسیر، صعود ایمنی‌تری دارد.
اما چرا نام این قله را «یخچال» گذاشته‌اند؟ پاسخ ساده است: آفتاب، آن‌چنان که باید، به دامنه‌اش نمی‌تابد. برای همین، حتی در تابستان هم، این قله سفیدپوش است؛ گویی همیشه در زمستان زندگی می‌کند.
