چگونه می‌توان از فاجعه دو هزار جانباخته در محیط‌های کاری طی سال پیشگیری کرد؟
«سال گذشته بیش از دو هزار نفر در محیط‌های کاری جان باختند؛ رعایت ایمنی و نظارت جدی تنها راه جلوگیری از تکرار این فاجعه است.»
بر اساس تازه‌ترین آمارهای سازمان پزشکی قانونی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، در سال گذشته نزدیک به دو هزار نفر بر اثر حوادث محیط‌های کاری جان خود را از دست داده‌اند و بیش از ۲۲ هزار نفر مصدوم شده‌اند. این آمار تکان‌دهنده تصویری هشداردهنده از وضعیت ایمنی در محیط‌های کاری کشور ارائه می‌دهد.
نقشه جغرافیایی حوادث کار: تفاوت‌های معنادار میان استان‌ها
آمارهای پزشکی قانونی نشان می‌دهد برخی استان‌ها سهم بیشتری در مصدومان حوادث کار به خود اختصاص داده‌اند. تهران، خراسان رضوی، اصفهان، فارس و خوزستان در صدر این فهرست قرار دارند. به‌طوری‌که هر یک از این استان‌ها در سال گذشته بیش از ۱۷۰۰ مصدوم را ثبت کرده‌اند.
مجموع مصدومان حوادث کار در سراسر کشور طی سال گذشته ۲۲ هزار و ۹۰۴ نفر بوده است که در این میان ۲ هزار و ۱۷۴ زن و باقی مصدومان مرد بوده‌اند. هرچند این عدد نسبت به سال قبل حدود سه درصد کاهش را نشان می‌دهد، اما همچنان تکان‌دهنده و قابل تأمل است.
استان‌های پیش‌رو در مرگ‌ومیر حوادث محیط‌های کاری
تصویر زمانی تیره‌تری نیز مشاهده می‌شود که پای آمار مرگ‌ومیر به میان می‌آید. بر اساس گزارش رسمی پزشکی قانونی، بیشترین قربانیان حوادث محیط‌های کاری در سال گذشته در استان‌های تهران، اصفهان، خراسان رضوی، آذربایجان شرقی و مازندران ثبت شده است.
در مجموع، یک‌هزار و ۹۸۴ نفر بر اثر حوادث محیط‌های کاری جان خود را از دست داده‌اند که در این تعداد ۱۷۱ زن و باقی جان‌باختگان مرد بوده‌اند. آماری که اگرچه نسبت به سال پیش از آن ۴ درصد کاهش داشته، اما همچنان بیانگر فاجعه‌ای خاموش در محیط‌های کاری کشور است.
علل اصلی مرگ در محیط‌های کاری
نگاهی به داده‌های سازمان پزشکی قانونی نشان می‌دهد که الگوی حوادث مرگ‌بار تغییر چندانی نداده است. در سال گذشته، بیشترین علت مرگ در محیط کار سقوط از بلندی با ۴۶۳ نفر و معادل ۴۲ درصد از کل فوتی‌ها بوده است.
پس از آن، برق‌گرفتگی با ۲۴۹ نفر، سوختگی با ۱۷۴ نفر، کمبود اکسیژن با ۶۰ نفر و سایر عوامل با ۱۷۵ نفر در رتبه‌های بعدی قرار دارند. این آمار نشان می‌دهد که ریسک‌های تکراری، هر سال جان صدها کارگر را می‌گیرد بدون آن‌که راهکارهای پیشگیرانه در سطح ملی اعمال شود.
نزدیک به دو هزار فوتی در یک سال تنها به معنای از دست رفتن نیروی کار نیست، بلکه نشان‌دهنده فروپاشی خانواده‌هایی است که نان‌آور خود را از دست می‌دهند. کاهش چند درصدی در آمار حوادث اگرچه قابل‌توجه است، اما در برابر حجم تلفات بسیار ناچیز به نظر می‌رسد. سیاست‌گذاری جدی، آموزش مستمر و الزام کارفرمایان به رعایت استانداردهای ایمنی، ضرورتی انکارناپذیر است.
منبع: ایلنا
