حکایت غربت والیبال در دیار رستم
نسل جدید مربیان والیبال در استان سیستان و بلوچستان با وجود همه تنگناها، با سیلی صورت خود را سرخ نگه می‌دارند تا چراغ این ورزش در دیار رستم و سهراب خاموش نشود.
نعیم براهویی کنگوری، مربی بین‌المللی فعال، یکی از همین افراد است. او در زاهدان بیش از ۲۰۰ شاگرد را آموزش می‌دهد، اما دل پری دارد. براهویی می‌گوید: «یک باشگاه شخصی داریم که پدرم تأسیس کرده و در بخش دختران و پسران فعالیت می‌کنیم. حداقل شهریه ما ۶۵۰ هزار تومان است که تقریباً همه آن صرف اجاره سالن، خرید توپ و تجهیزات می‌شود. دلخوشی ما این است که بچه‌های مستعد بتوانند تمرین کنند و والیبال یاد بگیرند.»
در سراوان نیز مربی دلسوزی به نام محمدخالق ارباب با تلاش‌های شخصی خود والیبال شهر را زنده نگه داشته است. او اخیراً کارگاهی را با تدریس جواد مهرگان، مدرس برجسته والیبال کشور، برگزار کرده تا مربیان سراوان و شهرهای همجوار به‌صورت رایگان از تجربه‌های او بهره ببرند. حتی از مهرگان خواسته شده تا بر تمرینات رده‌های سنی سراوان نظارت داشته باشد.
اما پرسش اینجاست: در کجای دنیا چنین افراد علاقه‌مندی را می‌توان یافت که بدون حمایت، این‌چنین دل‌سوزانه کار کنند؟ در سیستان و بلوچستان انگار هیأتی مسئولیت‌پذیر وجود ندارد تا این حرکت‌های خودجوش را جان ببخشد و روی ریل پیشرفت بیندازد. پیشکسوتانی چون حاج نبی شه‌بخش و محمد حسنی خانه‌نشین شده‌اند و حسن گرگیج نیز از سر دلسردی زاهدان را ترک کرده و به میبد یزد رفته است.
در حال حاضر استان در هیچ رده‌ای تیمی در سطح لیگ ندارد. خود براهویی نیز سال گذشته مجبور شد به قاین در استان خراسان جنوبی برود و هدایت تیم «دانش والیبال» را در لیگ دسته دو برعهده بگیرد. او می‌پرسد: «چرا استان ما نباید تیم داشته باشد؟»
به گفته او، سالی فقط یک بار مسابقات برگزار می‌شود که بیشتر تیم‌های آن هم از زاهدان هستند. در حالی که در شهرهایی چون سراوان، زابل، نیکشهر، راسک، بمپور و زهک کانون‌های فعال زیادی وجود دارد. مشکل اصلی، سامان‌دهی و هدایت این اقدامات است؛ وظیفه‌ای که هیأت کنونی از پس آن برنیامده است.
براهویی در ادامه خطاب به رئیس فدراسیون والیبال می‌گوید: «خواهش می‌کنم برای وضعیت والیبال استان چاره‌ای بیندیشید.»
او همچنین یادآور می‌شود که دو سال رئیس کمیته استعدادیابی استان بوده اما هیچ‌یک از برنامه‌های ارائه‌شده‌اش اجرا نشد. با این حال، اشتیاق و آگاهی او در امر سازندگی باعث شد تا به دعوت استاد ابراهیم وادی، رئیس کمیته استعدادیابی فدراسیون، به جمع هسته مرکزی کمپ‌های تیم ملی زیر ۱۴ سال بپیوندد؛ تا سرانجام پس از سال‌ها کوشش بی‌وقفه، در سطح ملی دیده شود.
