اولین تجربه جهانی والیبال ایران؛ از کفش کتانی چینی تا صوفیه بلغارستان

هدایت تیم بر عهده مربی نامدار اهل چکسلواکی، میروسلاو ایم بود؛ مربی‌ای که بعدها به ریاست کمیته مربیان جهان رسید. اما سهم والیبال ایران از رقابت‌های جهانی صوفیه، جایگاه بیست‌ویکم بود.

خسرو نیاکیان، یکی از ستاره‌های آن تیم، خاطرات جالبی از آن حضور دارد: «ایم مربی خوبی بود و در کوچینگ مهارت داشت، اما مشکل اصلی ما نداشتن بازیکن ذخیره بود. فدراسیون وقت توان مالی کافی برای اعزام نفرات بیشتر نداشت. باشگاه دخانیات هم با این شرط که پنج بازیکن از جمله جمشید قدیری، مسعود میر‌بابا، حسن کیوان و محمدرضا قاصدی همراه تیم باشند، هزینه سفر را پرداخت. بعضی از بازیکنان پیشنهادی هم در سطح جهانی نبودند. به همین خاطر وقتی حسن کرد از ناحیه زانو مصدوم شد، جانشین مناسبی نداشتیم.»

او ادامه می‌دهد: «من در قطر پاس بازی می‌کردم و آقای صالحیه مقابل بزرگان جهان با اقتدار توپ می‌زد. حسن کرد هم در توپ‌گیری بی‌نظیر بود. برابر آمریکا و یوگسلاوی، که آن زمان قهرمان جهان بود، هر دو بازی را در پنج ست واگذار کردیم. روزنامه‌های بلغارستان نوشته بودند: از این تیم ایران باید ترسید. اما تجربه جهانی نداشتیم و برای نخستین‌بار روی تخته (کفپوش) بازی می‌کردیم. با کفش کتانی چینی مدام سر می‌خوردیم و مجبور بودیم دنبال کفش تایگر ـ که تازه مد شده بود ـ بگردیم.»

نیاکیان که امروز هم والیبال ایران و جهان را دنبال می‌کند، وضعیت تیم ملی فعلی را چنین توصیف می‌کند: «ایران بازیکنان بسیار خوبی دارد. البته نمی‌شود ملی‌پوشان پنجاه سال قبل را با جوانان امروز مقایسه کرد. حیف شد که امین اسماعیل‌نژاد مصدوم شد؛ او هر جا تیم گیر می‌کرد، گره‌گشا بود. بردیا نیز قطر پاس بسیار خوبی است، امیدوارم نبود امین به تیم لطمه نزند.»

او در پایان به تفاوت‌های والیبال دیروز و امروز اشاره می‌کند: «والیبال امروز راحت‌تر شده است. زمان ما باید با زور امتیاز می‌گرفتیم و تکان می‌خوردیم. داوران خیلی خطا می‌گرفتند، اما الان اگر تیمی توپ را از دست بدهد، امتیاز مستقیم به حریف داده می‌شود. در هر مسابقه دست‌کم ۱۰ امتیاز از اشتباهات حریف نصیب شما می‌شود. ما مربیان خارجی خوبی مثل اسلوبودان کواچ داشته‌ایم، اما پیاتزا را یک مربی ممتاز می‌بینم که می‌تواند تیم را به‌درستی هدایت کند. امیدوارم بچه‌ها دوباره در صحنه جهانی بدرخشند.»