مژده لواسانی، برند دیگری که صداوسیما قدرش را ندانست و به تلویزیون اینترنتی رفت

اعلام خداحافظی علی نصیریان از دنیای بازیگری، خبری تلخ برای علاقه‌مندان سینما بود. خبری که نه در قاب تلویزیون، نه در یک رویداد سینمایی بلکه در یک برنامه اینترنتی منتشر شد؛ «درجه یک» با اجرای مژده لواسانی.

اما در این یادداشت، ما بر خود خبر خداحافظی تاملی نداریم بلکه به جای آن، به بستر و چگونگی این خداحافظی می‌پردازیم. اینکه یکی از ستون‌های بازیگری تئاتر و سینمای ایران، تصمیم می‌گیرد برای خداحافظی‌اش، یک گفت‌وگوی آنلاین را انتخاب کند، نکته‌ مهمی است.

مژده لواسانی با اجرای دقیق، آگاهانه و محترمانه‌اش، گفت‌وگویی را پیش برد که نه‌تنها صمیمانه، بلکه منظم و هدفمند بود تا جایی‌که نصیریان را به بازگو کردن تصمیم مهم زندگی‌اش واداشت. او حتی در پایان، با ادبیاتی گرم و صمیمی، از این گفت‌وگو و مجری‌اش تشکر کرد. این شاید از بزرگ‌ترین امتیازات لواسانی باشد که می‌تواند با اشراف و شناخت به فضای هنر و پرسیدن سوالات درست، چنین اعتمادی ایجاد کند.

مژده لواسانی که از دوران کودکی در رادیو رشد کرده و تلویزیون را خانه‌ خود می‌داند، حالا با بی‌مهری‌های سازمان صداوسیما به چهره‌های ساخته‌ شده‌اش مواجه شده و در نتیجه به بستر آنلاین کوچ و حالا آنجا بار دیگر توانایی‌اش را اثبات کرده است. این حرکت نه یک عقب‌گرد، که شاید زنگ هشداری برای تصمیم‌گیران تلویزیون باشد برای پرسیدن این سوال که چرا سرمایه‌های انسانی‌اش را به این ‌سادگی از دست می‌دهد؟!

«درجه یک» از آن برنامه‌هایی است که به‌جای گفتگوهای پراکنده و کلیشه‌ای، با تمرکز و عمق، وارد جهان درونی مهمانش می‌شود. حضور مجری که با گفت‌وگوهای تلویزیونی اعتبار کسب کرده، حالا در یک تلویزیون اینترنتی، این حس غم را برمی‌انگیزد که چرا صداوسیما، به عنوان جایی که خانه‌ ستاره‌سازان بود، برای آنها فرش قرمز پهن نمی‌کند؟

در غیاب چهره‌هایی مثل رضا رشیدپور، احسان علیخانی، علی ضیا و حالا مژده لواسانی، پلتفرم‌های آنلاین مثل شکارچیان فرصت‌طلب، به‌خوبی از این خلاء بهره می‌برند و باید منتظر ماند و دید آیا در تغییرات احتمالی و گمانه‌زنی‌های موجود مدیران صداوسیما با نگاهی تازه به میدان بازخواهند گشت یا کماکان اغلب سرمایه‌ها را در تلویزیون‌های اینترنتی و شبکه نمایش داخلی می‌بینیم.