شاید بیراه نباشد اگر بگوئیم نهادهای فرهنگی ایران اساساً برای مواجهه با وضعیت‌های بحرانی طراحی نشده‌اند؛ در ساختار رسمی این نهادها، حتی نشانی از مکانیزم واکنش فرهنگی فوری وجود ندارد؛ نه بودجه‌ای برای تولید مستند یا نمایش در شرایط بحرانی، نه تیم‌هایی برای مستندسازی یا روایت میدانی و نه حمایت‌های حقوقی یا امنیتی از هنرمندان مستقل.
