بناهای تاریخی، که بخش مهم و جدایی‌ناپذیری از میراث فرهنگی هر سرزمین به‌شمار می‌روند، ریشه در هویت، فرهنگ و تمدن ملت‌ها دارند. حفاظت و پاسداری از این آثار، نه‌تنها ضرورتی فرهنگی، بلکه مسئولیتی ملی است. در ایران، حمایت از میراث فرهنگی به طور سنتی در صلاحیت و وظایف دولت قرار داشته است؛ با این حال، نقش مشارکت مردمی در این عرصه قابل چشم‌پوشی نیست. بهره‌گیری از ظرفیت‌های مردمی، در قالب همکاری‌های آگاهانه با نهادهای دولتی، ضرورتی انکارناپذیر در تقویت روند حفاظت از آثار تاریخی به شمار می‌آید.
