در واپسین ساعات پیش از نشست حساس و سرنوشت‌ساز شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، دیپلماسی هسته‌ای ایران در آستانه بحرانی نوین و پرابهام قرار گرفته است؛ بحرانی که در پی تحولات چند هفته اخیر، همچون ابر تیره‌ای بر فراز فضای سیاسی و حقوقی کشور سایه افکنده است.
کوروش احمدی: در صورت عدم همکاری ایران با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی احتمال افزایش فشارهای غرب محتمل است عبدالرضا فرجی‌راد: شرط توافق میان ایران و تروییکای اروپایی، ازسرگیری رایزنی‌ها با ایالات‌متحده و توقف ماشه تداوم همکاری با آژانس بین‌المللی است
نشست شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در شهریور ۱۴۰۴، که از ۱۷ تا ۲۱ شهریور برگزار می شود، یکی از مهم‌ترین رویدادهای سال در حوزه دیپلماسی هسته‌ای است، زیرا محور اصلی آن بررسی پرونده هسته‌ای ایران است.
مذاکرات اخیر در وین میان هیأت دیپلماتیک ایران و نمایندگان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی بارقه‌هایی از امید برای گشایش در روابط دو طرف ایجاد کرده است. این گفت‌وگوها، که با حضور مقامات ایرانی در پایتخت اتریش برگزار شد، با هدف یافتن راه‌هایی برای تقویت همکاری‌های فنی و کاهش اختلافات موجود شکل گرفت.
گزارش اخیر رافائل گروسی می‌تواند فشارهای غرب بر ایران را تشدید کند. تنها راه کاهش پیامدهای «ماشه» دیپلماسی فعال و ... است
در آستانه نشست فصلی جدید شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که از ۱۷ تا ۲۱ شهریور در وین برگزار می‌شود، بار دیگر تحولات سیاسی و فنی درباره پرونده هسته‌ای ایران به اوج رسیده است.
مقامات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هفته جاری برای رایزنی با ایالات متحده به واشنگتن سفر خواهند کرد، «زیرا نگرانی‌ها در مورد ناتوانی آن‌ها در پاسخگویی به موضوع ذخایر اورانیوم با درجه نزدیک به بمب در ایران در حال افزایش است.»
معاون وزیر امور خارجه با اشاره به سفر هیات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به ایران و رایزنی‌های امروز این هیات در تهران گفت: مقرر شد با در نظرگرفتن بحث‌های صورت‌گرفته در جلسه، رایزنی‌ها ادامه یابد.
رییس سازمان انرژی اتمی ایران با بیان اینکه ادعاهای هسته‌ای رژیم صهیونیستی پوششی برای جلوگیری از پیشرفت ملت ایران است، گفت: ترور دانشمندان هسته‌ای ایران که هیچ عضویتی در سازمان‌های نظامی نداشتند، از جمله جنایات آن‌هاست که باید توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی با جدیت محکوم شود.
نکته مهم در سخنان سخنگوی وزارت خارجه آن است که به‌جای بازگشت یک‌باره به تعهدات پیشین، قرار است همکاری با آژانس ذیل یک «شیوه‌نامه جدید» صورت گیرد. این رویکرد نشان می‌دهد ایران به دنبال آن است تا با طراحی یک مدل بومی‌شده از همکاری، تضاد میان مصوبات داخلی، انتظارات بین‌المللی و الزامات فنی را مدیریت کند.
