وقتی کاشته، امضای تاکتیکی پرسپولیس می‌شود
گاهی یک گل، فقط نتیجه نیست؛ سند تغییر رویکرد و بلوغ تاکتیکی یک تیم است.
پرسپولیس در سال‌های اخیر با وجود داشتن سلاحی به نام «ضربه کاشته»، مدت‌ها بود که از این توان بالقوه بهره نمی‌برد. آمارها می‌گویند تیمی که رتبه دوم تاریخ لیگ برتر در گل‌زنی از روی ضربات کاشته را دارد، طی ۶۹ بازی موفق نشده بود از این مسیر گل بزند؛ و پیش از آن هم یک رکورد عجیب‌تر ثبت کرده بود: ۱۰۱ بازی بدون گل کاشته! این برای تیمی که با اسامی مثل ترابی، منشا، حقیقی و حلالی خاطره ساخته، فاصله‌ای عجیب با گذشته‌اش بود.
اما کاشته‌ی مارکو باکیچ مقابل تراکتور، فقط یک گل نبود. «احیا» بود. بازگشت بود. و از همه مهم‌تر، تبدیل یک قطعه از تاریخ باشگاه به «نشانه دوباره‌ی یک سبک». پرسپولیس با این گل، رکوردی جالب را هم روشن کرد: تراکتور، بیش از هر تیمی دروازه‌اش را از ضربات کاشته مقابل پرسپولیس باز شده دیده است؛ از اسماعیل حلالی در لیگ اول، تا رضا حقیقی، منشا و حالا باکیچ. این نه یک تصادف که یک الگوی تکرارشونده است.
نکته مهم‌تر، تصویر بزرگ‌تر تاکتیکی پرسپولیس در فصل جاری است. تیمی که حتی پس از رفتن وحید هاشمیان، هنوز هم ضربات از راه دور را به‌عنوان ابزار اصلی گل‌زنی حفظ کرده است. از ۸ گل پرسپولیس، ۵ گل از بیرون محوطه بوده؛ آماری که هیچ تیمی در این مقطع از تاریخ لیگ برتر نداشته است. این یعنی پرسپولیس، در میانه‌ی تمام انتقادها درباره نبود برنامه‌ی تهاجمی، در واقع یک «هویت فنی واضح» دارد: شوت، کاشته، جسارت.
در دورانی که بسیاری از تیم‌ها برای رسیدن به گل به ده‌ها پاس پشت سر هم نیاز دارند، پرسپولیس راهی مستقیم‌تر انتخاب کرده:
گاهی یک ضربه کافی‌ست تا روندی ۶۹ بازیه بشکند، و هوادار دوباره باور کند که «گل از راه دور»، امضای قرمزهاست.
