ترس از برزیل بلای جان ساحلی‌بازان
ساحلی‌بازان کشورمان برای صعود به جمع چهار تیم برتر جهان، راه آسانی را مدنظر داشت، اما این تفکر نتیجه نداد.
تیم ملی فوتبال ساحلی با شکست مقابل بلاروس از جام جهانی، برآورد عوامل متعددی است. تیم ایران با شکست مقابل پرتقال به دنبال عدم رویارویی با تیم برزیل بودند. شاید همین تفکر بازنده بودن، باخت آنها را در مرحله یک چهارم نهایی از قبل رقم زد.
ساحلی بازان که به عنوان تیم دوم صعود کردند مقابل بلاروس بازنده از زمین خارج شدند تا از رسیدن به جمع چهار تیم باز بمانند. اما این فقط دلیل شکست تیم سوم جهان نبود. این تیم بدون همراه داشتن سرپرست به مسابقات اعزام شد. چرایی این مساله را احتمالا باید در اعزام نفرات اضافی همراه تیم دانست که شانس حضور سرپرست تیم را گرفت. چطور منصور بیک‌وردی سرپرست تیم را با آنها اعزام نکردند؟ غیر حرفه‌ای‌گری از این بیشتر نمی شود.
علی نادری، سرمربی تیم ملی، قبل از اعزام به مسابقات گفته بود بزرگترین دغدغه خود و شاگردانش را برای موفقیت و قهرمانی در جام جهانی فقط یک چیز دانسته بود و آن هم «ماسه» بود.
نادری با اشاره به این نکته که «به لحاظ داشتن نیروی انسانی و بازیکنان باکیفیت کمبودی نسبت به رقبای خود نداریم»، تفاوت ماسه‌های ایران و محل برگزاری مسابقات بین‌المللی را سد راه موفقیت شاگردانش عنوان کرد. این در حالی که مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال، در بازدید سال گذشته خود از زمین محل تمرین تیم گفته بود که سریع‌تر آن را تجهیز می‌کنند. در حالی که تا قبل از اعزام تیم این زمین آماده شد.
شاید درس عبرتی برای ورزش ایران باشد که همیشه راه ساده، راه موفقیت نیست. برای فرار از سختی‌ها نباید راه آسان را در نظر می‌گرفتند. شاید بازی با برزیل آنقدر که در ذهن ساحلی بازان سخت بود، در عمل دشوار نبود. در امتداد ناکامی های فدراسیون فوتبال، ساحلی‌بازان هم به جمع شکست خورده‌ها اضافه شدند.
