چرا مردم نسبت به این تیم ملی سمپات نیستند؟

برای ورزشی ها سال جدید با یک اتفاق بزرگ و تحسین برانگیر آغاز شد و صعود زود هنگام تیم ملی فوتبال به جام جهانی کام تلخ فوتبالی ها را شیرین کرد. اما این شیرینی کمی متفاوت تر از قبلی ها بود. دقت کردید بعد از صعود زودهنگام حتی صدای یک جیغ و هورا و بوق ماشینی از خیابان ها شنیده نشد؟ قطعا شما هم این موضوع را لمس کردید که این صعود چندان به دل عموم جامعه نچسبید. چرا عموم مردم جامعه نسبت به این تیم ملی سمپات نیستند؟ آیا سیاه‌نمایی‌ها و دوقطبی‌های سال ۱۴۰۱ این تیم را از محبوبیت انداخت؟ یا اصلا این نسل جربزه محبوبیت ندارند؟ این تیم ملی چه کار باید می کرد که نکرد؟ سریعترین صعود به جام جهانی بعد از 47 سال با یک مربی ایرانی رقم خورد اما باز هم نتوانست دل پیر و جوان و نوجوان و البته نسل z را بدست بیاورد.

چرا هنوز از شگفتی حماسه ملبورن مردم خوشحال هستند و 8  آذر عابدزاده و دایی و خداداد عزیزی را استوری می کنند؟ قبول کنید این نگاه نفرت جامعه به این تیم ملی ارتباطی به تورم و بالا و پایین رفتن قیمت دلار و طلا ندارد. کلافگی مردم با این افتخارآفرینی های گوشخراش برطرف نمی شود. قطعا این عدم محبوبیت، تیم ملی را در جام جهانی دچار مشکل خواهد کرد. حالا مدام امیر قلعه نویی در گفتگوی تلفنی با معاون اول رییس جمهور یا فلان وزیر بگوید ما فکر دغدغه جیب مردم را داریم و لطفاً راه چاره ای بیاندیشید. اما واقعیت این است که چاره کار این گفتن های پوپولیستی نیست. مشکل از جای دیگر است!