چرا سهم ایران از گرمی، فقط چند نام است؟

در کشوری که نامش در فهرست نامزدهای گرمی به‌ ندرت دیده می‌شود، خبر نامزدی مهران متین برای جایزه گرمی ۲۰۲۶، نه فقط یک موفقیت شخصی، بلکه اتفاقی شبیه شهاب در آسمان موسیقی ایران است.

نامزد شدن یک آهنگساز ایرانی در مهم‌ترین رویداد موسیقی جهان، برای بسیاری از ما شبیه رویاست؛ چون در حافظه‌ی موسیقی ایران، این اتفاق‌ها انگشت‌شمار بوده‌اند.

ایران در گرمی؛ فهرستی کوتاه اما درخشان

تاکنون تنها چند هنرمند ایرانی در تاریخ گرمی درخشیده‌اند.

کیهان کلهر در سال ۲۰۱۷ به‌عنوان عضو گروه «Silkroad Ensembl» جایزه گرفت،شروین حاجی‌پور در ۲۰۲۳ با ترانه‌ «برای…» برنده شد و هنرمندانی چون حسین علیزاده و ایلیا سلمان‌زاده نامزد  گرمی شدند.

همین چند نام، فهرست حضور ایران در این رقابت جهانی است؛ لیستی که هرچند کوتاه، اما یادآور کیفیت و عمق موسیقی ایرانی است.

شاید به همین دلیل است که هر بار نام یک ایرانی در گرمی شنیده می‌شود، حس شگفت‌زدگی داریم؛ چون به‌ندرت در این سطح دیده می‌شویم.

چرا حضور ما این‌قدر کم رنگ است؟

ایران سرزمین موسیقی است؛ از نغمه‌های سنتی  گرفته تا آهنگسازان تحصیل‌کرده و نوازندگان چیره‌دست.

مسئله در ضعف هنری نیست، در ساختارهای پیرامونی است: نبود شبکه‌ توزیع بین‌المللی، نداشتن روابط موثر با کمپانی‌ها  و نهادهای جهانی، کمبود سرمایه‌گذاری و نداشتن تبلیغات حرفه‌ای در سطح جهانی.

بیشتر آثار ایرانی، حتی اگر کیفیت بالا داشته باشند، در پلتفرم‌های بین‌المللی به‌درستی معرفی نمی‌شوند.

نبود مدیریت رسانه‌ای و تبلیغاتی باعث شده صداهای ایرانی به گوش داوران و مخاطبان جهانی نرسد؛ در حالی‌که بسیاری از کشورهای دیگر، سیستم منظم تبلیغات دارند و آثارشان با پشتوانه‌ روابط عمومی به گرمی می‌رسند.

 مسیر هنرمندان ایرانی را پر سنگلاخ‌ است. در حالی‌که در بسیاری از کشورها، نهادهای فرهنگی وظیفه‌ی معرفی هنرمندان به رویدادهای جهانی را بر عهده دارند.

نامزدی مهران متین نشان می‌دهد که موسیقی ایران هنوز نفس می‌کشد.

در جهانی که مرزها در صدا محو می‌شوند، شنیده شدن یک ایرانی در گرمی، نه فقط افتخار که نشانه‌ی بیداری دوباره است.

شاید هنوز در مسیر دیده‌شدن فاصله‌ زیادی داریم، اما همین خبر، یادمان می‌آورد که موسیقی ایران زنده است حتی اگر دنیا هنوز به اندازه‌ی کافی گوش نداده باشد.