فرصتی از دست‌رفته برای اخلاق و حرفه‌گرایی

هاشمیان همیشه نماد اخلاق و تعهد در فوتبال ایران بوده است؛ انسانی شریف، از خانواده‌ای معزز و شهیدداده، که هرگز خود را وامدار این سابقه نمی‌دانست و مسیرش را با تلاش شخصی طی کرد. همه او را به عنوان فوتبالیستی حرفه‌ای، بااخلاق و با درک عمیق از فوتبال ایران می‌شناختند.

اما نمی‌دانم دقیقاً چه شد که تصمیم گرفت هدایت پرسپولیس را بپذیرد. احتمالاً مشاورانی داشت و با بررسی شرایط به جمع‌بندی رسید، چون او فوتبال ایران و ساختار باشگاهی‌اش را به‌خوبی می‌شناخت. با این حال، از همان روزهای اول حضورش در پرسپولیس، به نظر می‌رسید بعضی‌ها از این انتخاب خوشحال نبودند.

عده‌ای که از قبل برنامه و منافع خود را چیده بودند، سایه به سایه او حرکت کردند تا فرصت کار و آرامش را از او بگیرند. آن‌ها شاید از نظر فنی در جایگاه درستی نبودند، اما از نظر مالی و ارتباطی قدرت داشتند و در تصمیمات باشگاه تأثیرگذار بودند. فضای مدیریتیِ غیرورزشی و غیراحرفه‌ای حاکم بر باشگاه هم متأسفانه این سناریو را کامل‌تر کرد.

نکته‌ی اصلی اما این است که ما باید به هاشمیان نگاهی متفاوت می‌داشتیم و از او حمایت می‌کردیم. فرصتی نادر در اختیار فوتبال ما بود؛ انسانی بااخلاق، بافکر و با پیشینه‌ای قابل‌احترام. اما به‌جای آنکه این فرصت را قدر بدانیم، چنان رفتار شد که گویی آمده‌ایم تا این طرز فکرِ مبتنی بر اخلاق و تعهد را نابود کنیم.

و حالا می‌بینیم که خیلی زود به سراغ مربی خارجی رفتند. آیا این تصمیم واقعاً از سر ضرورت بود یا از پیش برنامه‌ریزی شده بود؟ به نظر می‌رسد هماهنگی‌ها مدت‌ها قبل انجام شده بود و سرمربی جدید، از مدتی پیش در سایه‌ی تیم حضور داشت.

ما در این میان به اخلاق حرفه‌ای، به رفتار حرفه‌ای، به مرام و معرفت، بد کردیم. این واژه‌ها کم‌کم دارند معنی خود را از دست می‌دهند، مگر آنکه دوباره در عمل به آن‌ها برگردیم.

هاشمیان سزاوار این بی‌مهری نبود. او باید نماد بازگشت اخلاق و تخصص در فوتبال ما می‌شد، نه قربانی فضای ناسالم تصمیم‌گیری‌ها.