نچسب‌ترین لایک دنیا!
شب گذشته در فینال جام باشگاه‌های جهان، علیرضا فغانی داور سرشناس ایرانی – که حالا با پرچم استرالیا در میادین بین‌المللی حاضر می‌شود – در موقعیتی قرار گرفت که فراتر از داوری فوتبال، بار سیاسی و اجتماعی خاصی داشت.
در شرایطی که تنها چند روز از حملات رژیم صهیونیستی و آمریکا به خاک ایران می‌گذرد، و هزاران خانواده ایرانی در سوگ عزیزان‌شان نشسته‌اند، فغانی بی‌هیچ نشانه‌ای از همدلی یا همراهی، در مراسم اهدای مدال با رئیس‌جمهور سابق آمریکا، دونالد ترامپ، به گرمی خوش‌وبش کرد. اگرچه حضور در این مراسم و دریافت مدال طبق پروتکل‌های رسمی اجتناب‌ناپذیر بود، اما آن لبخند بی‌موقع و سپس انتشار تصویر مشترک با ترامپ در فضای مجازی، موجی از انتقاد و گلایه را به‌دنبال داشت؛ انتقاداتی که نه از سر حب و بغض، بلکه برآمده از توقع از شخصیتی است که بارها خود را وابسته به سرزمین مادری‌اش معرفی کرده است.
فغانی در سال‌های گذشته، حتی نوسانات نرخ ارز را دلیلی برای دلخوری و ترک ایران عنوان کرده بود. حال، در بزنگاهی چنین حساس و ملتهب، زمانی که انتظار می‌رفت دست‌کم با نوع رفتار یا حتی سکوتش پیامی از همدردی با مردم سرزمینش مخابره کند، لبخند و لایک‌هایش چیزی جز بی‌تفاوتی نبود.
در سوی دیگر، نمی‌توان از نقش فیفا نیز غافل شد. انتخاب داور ایرانی‌الاصل در دیداری که قرار بود ترامپ در آن نقش‌نمایی کند، از نظر بسیاری، اقدامی هدفمند و سیاسی بود؛ تلاشی برای القای عادی‌سازی چهره ترامپ در بستر ورزش، حتی اگر به قیمت نادیده گرفتن خون هزار قربانی باشد.
در روزگاری که تصویر و رفتار، معنای صدها کلمه را منتقل می‌کنند، از چهره‌ای مانند علیرضا فغانی – که تا همین دیروز نامش با غرور ملی گره خورده بود – انتظار می‌رفت بداند که مسئولیت یک ایرانی بودن، تنها به زمین فوتبال محدود نمی‌شود.
