مختار؛ سریالی که هر بار دیدنی‌تر می‌شود
با وجود بازپخش‌های مکرر، سریال مختار همچنان مخاطبان خود را دارد. از قصه‌ای پرکشش تا جزئیاتی مثل گریم و طراحی صحنه، همه‌چیز دست‌به‌دست هم داده تا این سریال هر بار تماشایی‌تر از قبل شود.
قسمت آخر سریال مختار هم پخش شد. این سریال با وجود بازپخش‌های مکرر، همچنان تماشاگران خاص خودش را دارد و هر بار مورد توجه قرار می‌گیرد.
یکی از طرفداران این سریال می‌گوید: «زمان اولین پخش مختار خیلی کم‌سن بودم، اما حالا که بزرگ‌تر شدم، تازه دارم معنای گفتگوها و ادبیات سریال را درک می‌کنم. چون خط داستانی را می‌دانم، این بار تمرکزم روی چیزهای دیگری است؛ مثل گریم بازیگرها، نحوه بازی کردن آن‌ها، حالت‌های چهره، لباس‌ها، پوشش‌ها و حتی دکورها.»
همین نکته نشان می‌دهد سریال مختار فقط از نظر روایت داستانی غنی نیست؛ بلکه جزئیات تصویری و اجرایی‌اش هم آن‌قدر دقیق و جذاب هستند که می‌توانند بارها تماشا شوند و هر بار، تجربه‌ای تازه خلق کنند.
بازپخش‌های پربیننده مختار و جومونگ ثابت کرده‌اند مردم ما علاقه زیادی به سریال‌های تاریخی دارند. این علاقه نه‌تنها در تلویزیون، بلکه در شبکه‌های نمایش خانگی هم دیده می‌شود. سریال‌هایی مثل خاتون، جیران، شهرزاد و حتی تاسیان، با بهره گرفتن از تم تاریخی، توانسته‌اند توجه مخاطبان را جلب کنند.
از سوی دیگر، فیلم‌های قدیمی ایرانی هم نشان داده‌اند که مردم ما همیشه به شخصیت‌های قهرمان علاقه داشته‌اند؛ قهرمان‌هایی که در راه نجات دیگران قدم برمی‌دارند و بار یک آرمان یا انتقام را به دوش می‌کشند. این علاقه گاهی خودش را در قالب محبوبیت ژانر ابرقهرمانی مارول و دی‌سی میان نوجوانان ایرانی نشان می‌دهد.
پیرنگ انتقام، به‌طور خاص، همیشه درام را برای مخاطب شعله‌ور نگه می‌دارد؛ شخصیتی که برای گرفتن حق خودش یا دیگران برمی‌خیزد، همدلی ایجاد می‌کند و مخاطب را تا پایان با خود همراه می‌سازد.
در نهایت، باید سلیقه و ذائقه مردم را شناخت و در راستای علایق‌شان، تولیداتی باکیفیت داشت. آثاری که آن‌قدر در ذهن بمانند که مخاطب حاضر باشد بارها و بارها تماشایشان کند.
تجربه ترجمه و پخش سریال‌هایی مثل یوسف پیامبر در کشورهای دیگر، از جمله ترکیه، هم نشان داده که سریال‌های تاریخی می‌توانند فراتر از مرزها مخاطب پیدا کنند. خیلی از کاربران ترکیه‌ای در فضای مجازی از این می‌نویسند که خانواده‌هایشان مشتاقانه آن را تماشا می‌کردند و آن را تحسین می‌کردند.
نمونه‌های دیگر مثل جواهری در قصر هم هنوز در ذهن مخاطبان ایرانی مانده‌اند. هنوز هم پست‌هایی با مضمون «کاش برگردیم به زمانی که دغدغه‌مان برنده شدن یانگوم تو آشپزی بود» دست‌به‌دست می‌شود. یا ویدیوهای خواننده تیتراژ آن، همچنان در اکسپلور شبکه‌های اجتماعی دیده می‌شود.
تمامی این نشانه‌ها ثابت می‌کند مردم همچنان علاقه‌مند به آثار تاریخی هستند. حالا سوال اینجاست: چرا ما از فرهنگ غنی و قدمت‌دار خودمان برای ساخت سریال‌هایی که روایت‌گر تاریخ ایران باشند، استفاده نکنیم؟
