«پیر پسر» از پس چالش ها برای اکران عمومی برمی آید؟

به گزارش آوش، اکران فیلم «پیر پسر» در جشنواره فیلم فجر، حتی در بخش خارج از مسابقه این فیلم را یک قدم جلوتر از آن فیلم پرحاشیه دیگر یعنی «قاتل و وحشی» قرار داد. نکته‌ای که رییس سازمان سینمایی هم به آن اشاره کرد و در پاسخ به درخواست اکران عمومی این فیلم در گفت‌وگویی رسما اعلام کرد مشکلی وجود ندارد. رائد فریدزاده رییس سازمان سینمایی درباره این موضوع گفت که «پیر پسر» درخواست بدهد بعد از دریافت پروانه نمایش، اکران خواهد شد.

پیرپسر مینی سریال شود!

اما چالش اصلی، زمان طولانی فیلم است؛ «پیر پسر» با مدت زمان ۱۹۰ دقیقه، یکی از بلندترین آثار تاریخ سینمای ایران محسوب می‌شود. همین موضوع باعث شده که برخی، این مسئله را بهانه‌ای برای جلوگیری از اکران گسترده آن بدانند. هادی اسماعیلی، مدیرعامل بهمن سبز در اظهارنظری جنجالی پیشنهاد داده بود که فیلم به صورت مینی‌سریال عرضه شود و هشدار داد که سالن‌داران ممکن است به دلیل مدت زمان طولانی فیلم، از نمایش گسترده آن خودداری کنند.

این سخنان واکنش‌های زیادی را به همراه داشت. منتقدان معتقدند که اسماعیلی نمی‌تواند از طرف تمام سینماداران سخن بگوید و این سوال را مطرح کردند که آیا تاکنون فیلم‌های بلند دیگری در سینمای ایران اکران نشده‌اند؟ همچنین، چرا نباید انتخاب نهایی به عهده مخاطب باشد؟

جنجال حامد بهداد

حامد بهداد، بازیگر اصلی «پیر پسر»، هم به این موضوع واکنش نشان داد. او در صفحه شخصی‌اش نوشت:

«زمان فیلم محمد رسول‌الله مجید مجیدی هم ۱۷۸ دقیقه بود. آن زمان کسی اعتراضی نکرد! یا چون موضوعش الهی بود، سکوت کردید؟ حالا چرا برای “پیر پسر” بهانه می‌آورید؟ این حرف‌ها را کنار بگذارید و فیلم را اکران کنید.»

اظهارات بهداد به سرعت در فضای مجازی بازتاب یافت و بار دیگر موضوع اکران عمومی فیلم را به صدر اخبار آورد.

یادآوری تلخ فیلم های تحریمی

این حواشی، یادآور ماجراهای مشابه در گذشته است؛ زمانی که برخی فیلم‌های اجتماعی به دلیل پرداختن به دغدغه‌های زیرپوستی جامعه، مورد تحریم حوزه هنری قرار گرفتند. با این حال، سینماگران در برابر این فشارها ایستادند و موفق شدند فیلم‌هایشان را به اکران عمومی برسانند. حال، سوال این است که آیا این بار نیز حوزه هنری مسیر تحریم را پیش می‌گیرد یا در کنار مردم می‌ایستد و به خواسته آنان برای اکران «پیر پسر» پاسخ مثبت می‌دهد؟

آنچه در این میان اهمیت دارد، درک این نکته است که سینما ابزاری برای تحمیل افکار نیست، بلکه بستری است برای نمایش زوایای مختلف زندگی و ایجاد فضایی برای تفکر و انتخاب. سینما نه تهدیدی برای فرهنگ است و نه خطری برای جامعه، بلکه می‌تواند آینه‌ای باشد برای بازتاب واقعیت‌ها و رشد آگاهی عمومی. فرصت انتخاب را از مخاطب نگیریم؛ این حق اوست که تصمیم بگیرد چه ببیند و چگونه فکر کند.